Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

E-FILES II (ΤΟ 3 ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ



Όλυμπος…ένας τόπος μυστηρίου.


Σαν εισαγωγή σε ένα μεγάλο κεφάλαιο…


Στα πρώτα δύο θέματα που ουσιαστικά σχετίζονται μεταξύ τους, αναφέρθηκα στην Συνομωσία και τους θρύλους που έχουν στηθεί γύρω από τους Σιωνιστές και τα διάφορα ιερατεία.
Ακόμα μίλησα και για κάποια μέρη που στοχοποιήθηκαν από αυτούς, καθώς και για κάποιες θεωρίες περί της έλευσης των ερπετοειδών- ανθρωποειδών από διάφορα μέρη, όπως η Σελήνη.
Είναι ώρα νομίζω να ασχοληθώ, με την αντίπερα όχθη των ερπετοειδών, δηλαδή τους ανθρώπους και τους συμμάχους της ανθρωπότητας και εντός και εκτός του πλανήτη μας.
Θα ήταν πιστεύω μεγάλο σφάλμα, αν στην εναλλαγή μου αυτή, δεν συμπεριελάμβανα τον ιερότερο τόπο των Ελλήνων και το πιο γνωστό σε όλους τους ανθρώπους στη γη, το θρυλικό βουνό των θεών, Όλυμπος…

‘’ Ο πραγματικός Όλυμπος είναι ένας τόπος πνευματικός, ουράνιος, μια «χώρα» φωτεινή, λουόμενη εις το πνευματικό φως.
Αυτή η ίδια λέξη Όλυμπος, προέρχεται από το ρήμα λάμπω, που η ρίζα του πιθανολογείται πανάρχαια, πιθανώς πρωτοπελασγική: «λ,β».
Αν αυτή η ετυμολογία όντως αληθεύει, τότε Όλυμπος θα πει: «Ολολαμπής», «Λάμπρος» και θεοί Ολύμπιοι θα πει: « Θεοί Λάμποντας»''.

Βλάσης Γ. Ρασσιάς






ΟΛΥΜΠΟΣ…ΕΝΑΣ ΤΟΠΟΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ



Το Νοέμβριο του 2002, ένα περιστατικό έγινε γνωστό μόνο σε κλειστούς κύκλους ερευνητών.
Μια δέσμη φωτός εξεπέμφει από τον Όλυμπο και καταγράφηκε από πολλούς δορυφόρους που βρίσκονται στο διάστημα.
Επιτελείς κι εμπειρογνώμονες της NASA και του NATO, επισκέφτηκαν μετά από λίγες μέρες την περιοχή του Ολύμπου με πλήρη μυστικότητα.

Δεν βρήκαν τίποτα…

Πολύ πριν η ιστορία της γης ντυθεί με θρύλους και η ανθρώπινη πατημασιά περπατήσει σε χερσαίο έδαφος, ένας ορεινός όγκος έκανε την εμφάνισή του.
Γεωλογικά πιστοποιείται αυτό από τις μέχρι τώρα πληροφορίες, ότι οι λεγόμενες μεγάλες οροσειρές του πλανήτη, δημιουργήθηκαν μετά την εμφάνισή ενός χιονοσκέπαστου όρους, που έμελε να χαρακτηριστεί μετέπειτα, ως ο τόπος κατοικίας των Θεών.

(Σχετική εκτεταμένη αναφορά για τα πρώτα όρη καθώς και στοιχεία της δημιουργίας της πρώτης γης, εμπεριέχονται στο πρώτο κεφάλαιο του πρώτου μου βιβλίου E- FILES( Η μαγεία της αναζήτησης στην Ελλάδα του παραφυσικού και μιας ιστορίας που δε μάθαμε ποτέ στα σχολεία- Εκδόσεις ΟΙΩΝΟΣ, Θεσσαλονίκη 2004)).
Στις κορυφές του Ολύμπου, του βουνού που ύμνησε στα ιστορικά του έπη ο Όμηρος, η φαντασία των αρχαίων Ελλήνων τοποθέτησε την κατοικία των δώδεκα Θεών της αρχαιότητας.
Στο Μύτικα ή Πάνθεον, την ψηλότερη κορυφή του, βρισκόταν ο θρόνος του Δία.
Η θρησκεία των Ολύμπιων Θεών επέτρεψε τη διαμόρφωση της ελεύθερης σκέψης, στην οποία οφείλει η ανθρωπότητα τα μεγάλα πνευματικά έργα.

Ο Όλυμπος, ιερό βουνό και κατοικία των Θεών των αρχαίων Ελλήνων, είναι το υψηλότερο βουνό της Ελλάδας (2.917μ.) και αποτελεί το σύμβολο του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Το βουνό απλώνεται εντυπωσιακέ σε μήκος πολλών χιλιομέτρων.
Το ύψος και η μορφή του, εντυπωσιάζει ιδιαίτερα τον επισκέπτη και ένας ιδιαίτερος αέρας πνέει στην περιοχή.
Τα φαράγγια και οι χαράδρες με τα νερά και την πλούσια βλάστηση, είναι οι πύλες του Ολύμπου για τους αρχαίους Θεούς.
Η ανατολική πλευρά με όλα αυτά τα χαρακτηριστικά του, είναι η μόνη που μπορεί να διεκδικήσει του Ομηρικούς χαρακτηρισμούς μακριούς, μέγας αιπύς(ψηλός και απόκρημνος), πολύπτυχος.
Ήδη όμως, καθώς στα Ομηρικά έπη το πραγματικό βουνό γίνεται Θεών οικητήριον, η ματιά του ποιητή ξεφεύγει από την αρχική έμπνευση σε ένα άλλο εξωπραγματικό χώρο.

Ψηλά στις κορυφές του Ολύμπου δεν υπάρχουν τα καιρικά φαινόμενα!
Το τοπίο δεν το ταράσσουν οι άνεμοι, δεν το πιάνουν οι βροχές, δεν το καλύπτει το χιόνι.
Ο Όλυμπος ξεπερνάει το στρώμα του αέρα και εισδύει δυναμικά στον αιθέρα, φτάνοντας έτσι στον ουρανό.
Είναι ο ευρύς ουρανός που έλαχε στο Δία, όταν οι Θεοί μοιράστηκαν τον κόσμο.
Επάνω στον Όλυμπο τελούνται τα συμπόσια των αθανάτων, μέσα στα ανάκτορα που είχε κτίσει ο αρχιτεχνίτης Ήφαιστος.
Εδώ ακόμα γίνονταν και οι συνελεύσεις των Θεών, όπου προέδρευε ο Ζευς και πάντα συνόδευαν οι μούσες με τα άσματά τους.

Υπάρχει ένας θρύλος στη Θεσσαλία που αναφέρεται στα ανάκτορα των Θεών …

«Ψηλά στην κορυφή του Ολύμπου, είναι ένα παλάτι με κολόνες μαρμάρινες, που ένας βοσκός μόνο το είδε μια φορά και άλλος κανείς ποτέ δε θα το δει. Είναι κι ένα πλατύ Αλώνι, που τον παλαιό καιρό πάλευαν και παράτρεχαν, να δουν ποιος θα νικήσει».

Στην ευρύτερη περιοχή της Ελλάδας υπήρχαν τουλάχιστον 16 όρη που ονομαζότανε Όλυμπος που ίσως να είναι άγνωστο στο ευρύ κοινό.
Αλλά αυτό δεν έχει μεγάλη σημασία, γιατί στο όνομα Όλυμπος οι άνθρωποι έβλεπαν πάντα το μέρος, όπου οι θεματοφύλακες της γνώσης έδιναν τις λύσεις μέσω θεϊκών παρεμβάσεων στους ανθρώπους.
Ο ουρανός, λέει κάποτε ένας θρύλος, άγγιζε τη γη ως την κορυφή του Ολύμπου. Από τον καιρό που οι άνθρωποι έγιναν πονηροί, ο Θεός πήγε ψηλότερα.
Χαρακτηριστική είναι η μαρτυρία κάποιου, που αφηγείται ο Πλούταρχος, ότι περπάτησε τον Όλυμπο και έβλεπε σχηματισμούς των σύννεφων και άκουγε κάτω από τα πόδια του τις βροντές.
Οι κάτοικοι των γύρω περιοχών δεν θεωρούσαν, ούτε και θεωρούν τον Όλυμπο συνηθισμένο βουνό.
Γι’ αυτό, όταν άκουγαν ότι κάποιος ανέβηκε στην κορυφή του, τον ρωτούσαν:

«Και τι ήβρες εκεί;».

Ακόμα πιστεύουν πως τα άστρα δύουν τη νύχτα στον Όλυμπο, ( λέτε να έχει σχέση αυτή η αντίληψη λόγω της συχνής εμφάνισης Α.Τ.Ι.Α( UFO) στο θρυλικό βουνό;
Στην κορυφή Άγιος Αντώνιος (2.817 μ.), εντοπίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ΄60 αρχαιότητες, όταν το πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, άρχισε εργασίες θεμελίωσης ενός μετεωρολογικού σταθμού (όπου θα ασχοληθούμε μετέπειτα για το σημείο αυτό).
Όστρακα, νομίσματα και επιγραφές ανάφεραν το όνομα του Ολυμπίου Διός.

Πρόκειται για τόπο λατρείας του Θεού, ίσως αυτόν να αναφέρουν οι αρχαίοι συγγραφείς, δίχως να παραλείπουν ένα θαυμαστό φαινόμενο:
πάνω στη στάχτη έγραφαν γράμματα και τα ξανάβρισκαν απείραχτα την επόμενη χρονιά:

‘’και γράμματα μείνε εις ετέραν των ιερειών ανάβασιν εκ της πρότερης εν τω Ολύμπω τω Μακεδονικό’’.

Από τις ψηλές κορυφές αυτού του όρους, έριξε η θεά Ήρα το γιο της Ήφαιστο, επειδή ντρεπόταν για την εμφάνισή του.
Φαίνεται πολύ πιθανό ότι αυτή η πομπή, που κάθε χρόνο ανέβαινε ο κόσμος στην κορυφή για τη θυσία, ξεκινούσε από ένα άλλο ιερό ναό του Δία, τον πιο ξακουστό στη Μακεδονία, αυτόν που βρισκόταν στους ανατολικούς πρόποδες, στο Δίον.
Τα Ολύμπια στο Δίον της Μακεδονίας, κρατούσαν εννιά μέρες και ήταν μια λαμπρά πανήγυρης, στην οποία έπαιρναν μέρος συχνά και βασιλείς των Μακεδόνων, επάνω στον Όλυμπο.




Για να ανεβείς στο βουνό, υπάρχουν πολλά μονοπάτια. Οι κυριότερες διαδρομές που μπορεί να ακολουθήσει ο επισκέπτης είναι οι κάτωθι:

Διαδρομή 1η: Λιτόχωρο- Σταυρός- Πριόνια- Καταφύγιο Σπήλιου Αγαπητού- Σκολιό- Σκάλα- Πάνθεον(Μύτικας)- Θρόνος Διός(Στεφάνι)- Τούμπα Προφήτης Ηλίας- Καταφύγιο.
Διαδρομή 2η: Λιτόχωρο- Σταυρός Πετροστρούγγα- Σπηλιά «Άσυλον Μουσών»(Η του Ιθακήσιου του ζωγράφου που έμεινε εκεί είκοσι χρόνια)- Σκούρτα- Προφήτης Ηλίας – Στεφάνι- Μύτικας- Σκάλα- Καταφύγιο.
Διαδρομή 3η: Λιτόχωρο- Λειβαδάκι- Πάγος –Καλόγερος- Μπάρα- Αγ. Αντώνιος- Σκολιό- Κορυφές.
Διαδρομή 4η: Ολυμπιάδα- Σπαρμός- Καταφύγιο- Αγ. Αντώνιος- Σκολιό- Κορυφές.
Διαδρομή 5η: Κοκκινόπλος- Χαράδρα της σταλαγματιάς- Φλάμπουρο- Κορυφές Χριστάκη- Σκολιό- Κορυφές.
Διαδρομή 6η: Βρόντου- Ρέμα Ξερολάκκι- Σκολιό(Προφήτης Ηλίας)- Κορυφές.



‘’Μακάριοι οι κατοικούντες στους πρόποδες του Ολύμπου’’

Κοσμάς ο Αιτωλός (1770).



ΛΙΤΟΧΩΡΟ, Ο ΠΡΩΤΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΩΝ ΕΡΕΥΝΗΤΩΝ


Στην απόφασή σας...

Να εξερευνήσετε το θρυλικό βουνό του Ολύμπου, είναι σίγουρο ότι η πρώτη σας στάση, για προμήθειες και για πληροφορίες θα είναι στο όμορφο χωριό του Λιτόχωρου.
Οι περισσότεροι επισκέπτες σταματούν εδώ για να αγοράσουν κάποιο χάρτη της περιοχής του Ολύμπου.
Οι ερευνητές δε το ορίζουν σαν την πρώτη βάση τους.
Οι πάμπολοι τουρίστες και επισκέπτες ουδέποτε αναρωτήθηκαν για την τοπική ιστορία αυτού του χωριού, που κατά την έρευνα μου χαρακτηρίζεται, ως πολύ σημαντικής ιστορικής σημασίας και πρέπει κάποτε να δώσουν κάποιο τα πλήρη στοιχεία, ώστε να μπορεί ο κάθε επισκέπτης να γνωρίσει καλύτερα την περιοχή.
Στο σημείο αυτού του κεφαλαίου, πιστεύω ότι πρέπει να κάνω μια αναφορά, για να σας βάλω στο κλίμα του ιδιαίτερου αυτού μέρους (για πολλούς)…
Το πρώτο ιστορικό παράδοξο που συνάντησα, είχε σχέση με το πότε ιδρύθηκε ο οικισμός και γιατί δεν υπάρχουν πολλές ιστορικές αναφορές για την περιοχή.

Υπάρχει μια παράδοση που υποστηρίζει, ότι το Λιτόχωρο το ίδρυσαν οι κάτοικοι της μικρής πόλης Πίμπλειας, όπου και ήταν το λατρευτικό κέντρο των Πιμπλειάδων Μουσών και υπαγόταν στην αρχαιότητα διοικητικά στην πόλη του Δίου.
Ιδία αυτή παράδοση λέει, ότι η πόλη Πίμπλεια είχε αρχικά χτιστεί στο πλάι του Ενιπέα ποταμού, αλλά επειδή κάποτε ο Ενιπέας την κατάστρεψε με την ορμή του, οι κάτοικοι αναγκάστηκαν να μεταφερθούν στο τωρινό σημείο.
Ζώντας στη σκιά του Ολύμπου, οι κάτοικοι ήταν ιδιαίτερα προσκολλημένοι στη λατρεία του Δωδεκάθεου και ήταν από τους τελευταίους, όπως αναφέρεται, που εκχριστιανίστηκαν.
Η ιστορία αναφέρει ότι ο «Μέγας Θεοδόσιος»(379-395 μ.Χ.), για να επισπεύσει τη θρησκευτική αλλαγή των κατοίκων, μετέφερε και εγκατέστησε στην περιοχή πολλές νησιώτικες χριστιανικές οικογένειες.
Αυτές κατά τη χριστιανική άποψη, έδωσαν νέα πνοή στη ναυτική παράδοση της περιοχής…
Βέβαια από ιστορικές πηγές αναφέρεται ότι και πριν πολλές δεκάδες χρόνια, πριν την έλευση των νησιωτών, οι αρχαίοι κάτοικοι της Πίμπλειας και του Δίου, διατηρούσαν κάποιο λιμάνι στην περιοχή.
Σ’ αυτό τα πλοία έφταναν από τη θάλασσα του Θερμαϊκού διαπλέοντας το Βάφυρα ποταμό.
Στον ίδιο ποταμό(Χελοπόταμο), οι Λιτοχωρίτες ναυτικοί συνέχιζαν κατά παράδοση, να ασφαλίζουν ένα μέρος των πλοίων τους κάθε χειμώνα.
Η παράδοση ακόμα λέει, ότι άλλοι νησιώτες πρόσφυγες ναυτικοί από τα μετέπειτα Βενετοκρατούμενα νησιά ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στις εκβολές του Βάφυρα(Χελοπόταμου).
Πολλοί από αυτούς τους νέους κατοίκους επιδίδονταν στην πειρατεία και χρησιμοποιούσαν τη νέα τους θέση ως βάση, για να ασκήσουν έλεγχο στο Θερμαϊκό κόλπο.
Στην ευρύτερη περιοχή του Λιτόχωρου, υπάρχουν οικιστικές ενδείξεις για τουλάχιστον τρεις με τέσσερις τοποθεσίες που φιλοξενούνταν κάτοικοι.
Ίσως η αρχαιολογική σκαπάνη στο μέλλον να διαλευκάνει τους αρχαίους οικισμούς που υπήρχαν εδώ.

Μια νεότερη παράξενη παράδοση αναφέρει ότι οι κάτοικοι της Τοπαλιανής ( παλιός οικισμός χτισμένος επάνω σε αρχαιότερα ερείπια, που βρισκόταν μεταξύ της Λεπτοκαρυάς και του Λιτόχωρου), εγκατέλειψαν κάποτε ξαφνικά τον οικισμό τους και εγκαταστάθηκαν στο Λιτόχωρο.
Αυτό έγινε γιατί δημιουργήθηκε μια επικίνδυνη και δυσάρεστη κατάσταση, λόγω των πολλών φιδιών που εμφανίστηκαν στην περιοχή.
Οι κάτοικοι του Λιτόχωρου συνέχισαν να διατηρούν τις παραδόσεις τους και τις αρχαίες δοξασίες τους, όμως συγκαλυμμένες από το πέπλο της ορθοδοξίας και της λαογραφίας.
Χαρακτηριστικά είναι μερικά παραδείγματα στην τοπική λαογραφία, όπου οι κάτοικοι βεβαιώνουν μέσα από την αγάπη τους για την παράδοση, ότι:»η κατοικία του θεού βρίσκεται πολύ κοντά στους ανθρώπους, που κατοικούν στον Όλυμπο…».


Η ονομασία Λιτόχωρο, λέγεται ότι έχει τρεις διαφορετικές εκδοχές:


Στα λαογραφικά της περιοχής του Αθανάσιου Λασπόπουλου, τη συναντούμε ως ΛΗΤΟΧΩΡΟΝ, με την έννοια του λυτού, του ελεύθερου χώρου, που γνώρισε μόνο χαλαρή και υποτυπώδη τούρκικη κυριαρχία.
Με τη γραφή ΛΗΤΟΧΩΡΟΝ, υποδηλώνεται η ιδιαίτερη πατρίδα της θεάς Λητώ, η οποία εναρμονίζεται με τους αρχαίους θρύλους της περιοχής.
Εκεί όπου η ιστορία θέλει τη θεά Λητώ να περιπλανιέται καταδιωγμένη από την Ήρα και να καταλήγει στη Δήλο, όπου και γέννησε τα δύο παιδιά του Δία, τον Απόλλωνα και την Άρτεμη.
Η απατημένη Ήρα λέει ο θρύλος, καταδίωξε τη Λητώ από το φαράγγι του Ενιπέα πετροβολώντας την μέχρι την ακτή του Θερμαϊκού, από όπου η Λητώ έφτασε στο ιερό νησί της Δήλου.
Ο θρύλος θέλει οι πέτρες που πετούσε η Ήρα να βρίσκονται ακόμα σκορπισμένες στα ανατολικά του Λιτόχωρου και να είναι ορατές μέχρι και σήμερα.
Πολύ παλαιότερα από τη σημερινή εποχή, οι γυναίκες της περιοχής τραγουδούσαν ακόμα το τραγούδι των Πιμπλειάδων θυγατέρων του Ολύμπου.
Αλλά και σήμερα όμως κάποιες γυναίκες με αθάνατη ελληνική ψυχή τραγουδούν το θρύλο της πεντάμορφης Λητώς, που λούζονταν στα κρυστάλλινα νερά του Ενιπέα.
Η γραφή Λιτόχωρον, όπου και επικράτησε, έχει στη λέξη το σύνθετο-(λιτόν)- που σημαίνει μικρό, λίγο.
Αναφέρεται δε σε αρχαία κείμενα με την έννοια του μικρού πολιτίσματος, δηλαδή οικισμού.
Τέτοιο πολίτισμα –λιτόν- υπήρχε στις όχθες του Ενιπέα, όπου ήταν η αρχαία Πίμπλεια, την οποία οι κάτοικοι της την εγκατέλειψαν, όπως ανέφερα και προηγουμένως.
Άλλη θεωρία της λέξεως –λιτή- θέλει ως απόδοση της την προσευχή, την παράκληση(η θεωρία αυτή είναι προϊόν του βυζαντινολόγου Κ.Καλοκύρη).

Ο Επίσκοπος Κίτρους Παρθένιος, στην ‘’Περιγραφή της Επισκοπικής Κίτρους (1918)’’, αναφέρει σαν άποψη πως η ονομασία της κωμόπολης προήλθε από την προγενέστερη Λιθόχωρον(πετρότοπος) και ότι από συντομία προήλθε το Λιτόχωρον.
Οι Λιτοχωρίτες πίστευαν και πιστεύουν στο παράδοξο.
Και τα στοιχεία που παραθέτω παρακάτω το αποδεικνύουν αυτό.

Στις καθημερινές ασχολίες και φροντίδες τους οι νοικοκυρές του χωριού, δεν ξεχνούσαν να ανάβουν το καντήλι, που ήταν συνήθεια αρχαία και συνδεόταν με το πυρ της Εστίας.
Ήταν ένα έθιμο άσβεστο στην αρχαιότητα και υπήρχε σε κάθε οικία.
Ακόμα λιβάνιζαν το σπίτι κάθε βράδυ της ‘’Σαρακοστής’’, για να απομακρύνονται τα ενοχλητικά δαιμόνια των ημερών, τα ‘’σαρανταήμερα’’.
Υπήρχε η πρόληψη, ότι αν τυχόν και τα αμελούσαν (τα έθιμα), οι κακοποιείς οντότητες σκαρφάλωναν στις στέγες και από εκεί ενοχλούσαν όλους τους ανθρώπους, όλη τη νύχτα.
Μόνο δε με το λάλημα του πετεινού το πρωί εξαφανίζονταν, αλλά επέστρεφαν το επόμενο βράδυ…
Τα ξημερώματα των Χριστουγέννων έπρεπε να σφάξουν ένα γουρούνι ή κότα για το γιορτινό τραπέζι και η νοικοκυρά να φέρει τον κέδρο που θα έκαιγε όλο το βράδυ και την ημέρα των Χριστουγέννων στο τζάκι.
Και αυτό γιατί ο θρύλος λέει πως όταν ‘’τα άνομα σκυλιά του Ηρώδη’’ κυνήγησαν τον Χριστό, η Παναγία τον έκρυψε κάτω από ένα κέδρο και…σώθηκε!.
Τη στάχτη του κέδρου ο πατέρας την έριχνε στα αμπέλια για να δίνουν καρπό και στις συκιές για να απαλλαγούν από την κατάρα του Χριστού και στις μηλιές για να εξαγνιστούν, επειδή έδωσαν τον καρπό της αμαρτίας στους ‘’πρωτόπλαστους’’.

Όντως ερευνώντας, αποκαλύπτεται ότι η στάχτη του κέδρου έχει κάποιες ιδιαίτερες ιδιότητες, αφού η στάχτη του είναι ενεργά αντιπαρασιτική και απαλλάσσει τα δέντρα από τις κάμπιες που αναπτύσσονται στις ρίζες τους…
Μετά τα ‘’σαρανταήμερα’’ δαιμόνια έρχονταν τα ‘’δωδεκαήμερα’’.
Αυτά ήταν δαίμονες(καλικάτζαροι), που έφερναν κακοτυχία και πείραζαν υπερβολικά τους ανθρώπους.
Η παραμονή τους ήταν μέχρι την παραμονή των ‘’Φώτων’’
(βλέπε το κεφάλαιο της κούφιας γης από το πρώτο βιβλίο E-FILES ).
Τα δαιμόνια αυτά έφευγαν καθώς λέγεται ότι τα κυνηγούσαν οι ιερείς με την αγιαστούρα τους και καταχωνιάζονταν βαθιά μέσα στη γη, μέχρι τον άλλο χρόνο…
Την πρωτοχρονιά με το πρώτο ξύπνημα, ένα Διονυσιακό αρχαίο έθιμο αναβίωνε στους δρόμους του Λιτόχωρου, ‘’οι καντουνάδες’’.
Ήταν άνθρωποι με προβιές, τυλιγμένοι με κάπες και μεγάλες κουδούνες, που γυρνούσαν στους δρόμους του Λιτόχωρου αρχίζοντας από το σπίτι του παπά, όπου τον ξυπνούσαν περιγελώντας τον.
Έπειτα κατέβαιναν τα στενά σοκάκια του χωριού και έλεγαν τα πρωτοχρονιάτικα κάλαντα, με συνοδεία τον ισχυρό ήχο των κουδουνιών.
Στην περιοχή του Λιτόχωρου, συνηθίζονταν πολλοί άντρες να περνούν ως επώνυμο το δηλωτικό της καταγωγής στους και να ονομάζονται ‘’Ολύμποιοι’’, κάτι που σήμερα ακόμα πολλοί το χρησιμοποιούν.


‘’Όσοι διψούν για παράξενες ιστορίες, αλλόκοτα φαινόμενα και θεωρίες περί εξωγήινων, μπορούν να επισκεφτούν τις περιοχές της γης, όπου η λογική έχει αφήσει προ πολλού πολύ χώρο για να εγκατασταθεί το εξωπραγματικό’’.





ΕΝΔΙΑΦΈΡΟΝΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ

Η λέξη Όλυμπος, χαρακτηρίζεται σαν ουράνιος θόλος ή χώρος αξεπέραστης ομορφιάς.
Τον Όλυμπο ονομάζουν ακόμα:
Αιγληέντα = φωτεινός, λαμπερός – Πολύδειρα = Πολυχάραδρο, Αίπυδα =Τραχύ, απότομο, ψιλό,
γερό – Όλυμπο = Ιερό Όλυμπο, ιεροόλυμπο – Γεροόλυμπο.
Τα ανάκτορα των Θεών και ο θρόνος του Δία, ήταν στις κορυφές Στεφάνι.
Οι κατοικίες των άλλων Θεών στην κορυφή του Μύτικα.
Στις χαράδρες και στις πλαγιές, με τα αιωνόβια δάση, κατοικούσαν οι μούσες
(Βλέπε σχετική αναφορά στο βιβλίο E-FILES ).
Οι Θεοί έκαναν τη βόλτα τους στη κοιλάδα των Τεμπών και λούζονταν στον Πηνειό ποταμό.

Σε περίπτωση που τύχει να συναντήσετε όμορφες κυράδες- καλοκυράδες να τρέχουν στα καταπράσινα λιβάδια με συντροφιά κάποιο ελάφι και μελωδικά πουλιά, να ξέρετε ότι έχετε μπροστά σας ή τις Πιέριδες ή τις Λειβηθρίδες Μούσες.
Αν τις ακολουθήσετε ίσως να βρείτε και το σπήλαιο των Λειβηθρίδων Μουσών που αναφέρουν οι «μεγάλοι» παλιοί και ανακαλύψετε εσείς το μέρος που γεννήθηκε ο Ορφέας.
( κάτι που ψάχνουν εδώ και πολλά χρόνια κάποιοι).

Υπάρχει ένας νεότερος θρύλος της εποχής του Αριστοτέλη Ωνάση, που λέει ότι ο μεγάλος αυτός Έλληνας, έστειλε στα Λείβυθρα κάποιους «υπαλλήλους» του, σε μια άγνωστη περιοχή και ξέθαψαν κάτι το οποίο διέσωσαν από τα χέρια των ερπετοειδών.
Ο Όλυμπος εκτός από τόπος γεννήσεως του Ορφέα είναι και τόπος γεννήσεως και άλλων πολλών!.

Εδώ γεννήθηκαν οι Τιτάνες, οι Μούσες, οι Νύμφες, ο Ιαπετός, ο Προμηθέας, ο Επιμηθέας, ο Ήφαιστος και ο Διόνυσος.
Την ωραία σας επίσκεψη βέβαια, μπορεί να χαλάσει κάποιο ερπετοειδές που σουλατσάρει εδώ γύρω, και ψάχνει να βρει τους όμοιους του.



Σύμφωνα με τα καταγεγραμμένα στοιχεία του Νικολάου, ενός απλού πολίτη τη 13η Μάη του 1891, κάποιος υπονοματάρχης ονόματι Βασίλης Θεοχάρης και ο δασοχωροφύλακας, είχαν πάει για κυνήγι στο δάσος της Ραψάνης στον Όλυμπο.
Κοντά λοιπόν στο εκκλησάκι της Αγίας Τριάδας, άκουσαν ξαφνικά έναν ήχο σαν σφύριγμα και έναν δυνατό κρότο σαν να έσπαζαν ξερόκλαδα.
Οι δύο άντρες ετοίμασαν τα όπλα τους περιμένοντας να αντικρύσουν κάποιο ελάφι ή ζαρκάδι, από τα οποία εκείνο τον καιρό το βουνό ήταν γεμάτο.
Αντί αυτού όμως, μπροστά στα μάτια τους και σε μία απόσταση 150 μέτρα, πρόσεξαν «ένα φίδι θεριακωμένο, με κεφάλι που έμοιαζε με βοδιού και που είχε δύο μικρά κέρατα στην κορυφή».

Οι δύο κυνηγοί τα έχασαν.

Με τους τότε υπολογισμούς τους κατά τα λεγόμενά τους, το άγνωστο αυτό πλάσμα πρέπει να είχε μήκος πάνω από δυόμιση μέτρα και βάρος γύρω στις 500 οκάδες.
Αυτόματα χρησιμοποίησαν τα τουφέκια τους αλλά ο τρόμος που είχαν συνέβαλε πολύ στο να αστοχήσουν. Έτσι μετά από την αποτυχημένη προσπάθεια να το σκοτώσουν, το έβαλαν στα πόδια, όπως θα έκανε λογικός άνθρωπος.
( Σημ. ο Οβίδιος κάνει μια αναφορά, για κάποιο ταυροκέφαλο φίδι, παραθέτοντας έναν αρχαίο μύθο για την Τιτανομαχία.)

Αλλά μη σας πιάνει τρόμος, το ιερό βουνό έχει και άλλους επισκέπτες που μπορεί να σας προστατέψουν…



15 Απριλίου 1822

Απόσπασμα από αναφορά του Διδασκάλου του γένους Θεόφιλου Καίρη…

«Εφθάσαμεν εις τόπον ονομαζόμενο ως Μπουρσάνη, όπου και όπου εμείναμε και το υπόλοιπο της νυκτός. Ίδωμεν δε και περίεργον βολίδος φαινόμενο, της οποίας η διάμετρος, ήταν ως σπιθαμιαία. Διαιρεθεί δε εις δύο σφαίρας και η μεν μείζον ην λαμπρά και κυανώδης και ταχυτάτη, η δε άλλη μικρά ην πυρώδης. Το φαινόμενο αυτό κράτησε έως τρία δεύτερα…».

Φωτο. Οι αναφορές για ιπτάμενους φίλους συνεχίζονται…

Ένα φωτεινό ιπτάμενο αντικείμενο εμφανίστηκε και χάθηκε στο βουνό του Ολύμπου.
Το περιστατικό συνέβη τη νύχτα της 6ης Δεκεμβρίου 2003, με πολλούς αυτόπτες μάρτυρες.
Η μαρτυρία αυτή είναι μια από τις δεκάδες που συμβαίνουν στο βουνό των Θεών και συγκεκριμένα μεταξύ Κατερίνης και Πλαταμώνα.
Οι κάτοικοι της περιοχής έχουν δει αθόρυβα κυκλικά σκάφη να μπαινοβγαίνουν στις χαράδρες του Ολύμπου.

Στις 1 Ιουνίου 2004, είχαμε μια μαζική εμφάνιση UFO στην περιοχή αυτή.

Τα Μ.Μ.Ε. (μέσα μαζικής ενημέρωσης), δεν ήταν ικανά να αποσιωπήσουν το γεγονός και έκαναν ρεπορτάζ που προβλήθηκε και από τα δελτία ειδήσεων.

Ξανακοιτάζοντας τα αρχεία μου, θυμάμαι όταν πριν δύο χρόνια, έκανα έρευνα για το σπήλαιο της Πεντέλης, στην Αττική γη.
Σε κάποια λοιπόν φιλική συνάντηση, είχα αποδεχτεί μαζί με έναν άλλον φίλο ερευνητή από τη Θεσσαλονίκη, πρόσκληση από το γνωστό σε πολλούς κ. Γκιόλβα, για να επισκεφτώ το σπίτι του στην Κατερίνη το προσεχές Πάσχα.

Είχε λοιπόν υποσχεθεί να μας πάει στα μυστικά σπηλαιώδη εργαστήρια του Ήφαιστου στον Όλυμπο, για να μας δείξει και να πειστούμε για την εξωγήινη τεχνολογία, που κρύβει το μυστικό βουνό στα σωθικά του.
Ο Ήφαιστος, κατά τους ισχυρισμούς του κ.Γκιόλβα, ήταν ο τεχνικός της αποστολής του Ολύμπου.
Ήταν άριστος τεχνίτης και σε αυτόν αποδίδεται η κατασκευή πολλών αξιοθαύμαστων αριστουργημάτων.
Ο όμηρος μας αναφέρει: Ο Ήφαιστος με τη σοφή του γνώση, έκτισε τα δωμάτια των Ολύμπιων θεών Ιλ. Α 606-607, Χρυσόστρωτο δώμα ήταν εκεί που έκαναν συνοδό οι θεοί με χρυσά θρονιά Ιλ. Δ 2 και Ιλ. Θ 437, Το δώμα του Ήφαιστου ήταν άφθαρτο, χάλκινο, λαμπρό σαν κάτασπρος αιθέρας και το είχε κάνει ο ίδιος Ιλ. Σ 369-371, Η Θέτιδα βρήκε τον Ήφαιστο να κατασκευάζει είκοσι τρίποδες, που κινούνταν μόνοι τους Ιλ. Σ 372-379, Αυτάνοικτη ήταν η πύλη της κατοικίας των Ολύμπιων, που άνοιγε μπροστά τους Ιλ. Ε 749.
Από ότι βλέπετε και ο Όμηρος, είχε την ίδια άποψη με τον κ. Γκιόλβα.
Ο θάνατος όμως που τον είχε προβλέψει τον πρόλαβε ‘’σε ένα χρόνο από τώρα θα έχω φύγει’’.
Κοντά σε εκείνο το χρονικό διάστημα είχε κάνει και αναφορά στην εκπομπή αϋπνίες στην εμφάνιση UFO στον Ελλαδικό χώρο.
Έτσι χάσαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε ιδίοις όμασι τους ισχυρισμούς του μεγάλου αυτού εφευρέτη και επιστήμονα, για την ύπαρξη αστροπλοίων εντός του Ολύμπου.

Πάντως σε στοιχεία που έχω από έρευνες που έκανα και τα παραθέτω παρακάτω, δεν είναι μόνο ο κ. Γκιόλβας, που πίστευε ότι οι Έλληνες είχαν τη δυνατότητα να κάνουν εναέρια και διαστημικά ταξίδια…

Στο βιβλίο «Τα μυστικά της Σελήνης», ο συγγραφέας και ερευνητής Don Wilson ρωτάει:

Μήπως λοιπόν οι κατασκευαστές που βρέθηκαν, είναι έργα των Ελλήνων(Άρειων) αστροναυτών που προσγειώθηκαν στη Σελήνη, στην εποχή των Θεών την ένατη χιλιετηρίδα π.χ. του Φαέθωνα, του Ίδμωνα, του Αιγαίωνα – Βριαρέων- Ηρακλή και του Διόνυσου;
Στην περιοχή του Λιβάνου, γύρω από τα ερείπια της αρχαίας πόλης Βαλμπέκ, σώζεται έως και σήμερα μια γιγαντιαία λίθινη εξέδρα, της οποίας η παρουσία μέχρι τώρα δεν έχει εξηγηθεί.
Ο Ρώσσος φυσικομαθηματικός καθηγητής της Ακαδημίας Επιστημών της Μόσχας που βρέθηκε εκεί για έρευνα , διατύπωσε την άποψη ότι πρώτον τα Σόδομα και τα Γόμορα, οι δύο βιβλικές πόλεις, πιθανόν να καταστράφηκαν από ατομικές βόμβες , τις οποίες έριξαν εναντίον τους εισβολείς από το διάστημα, για να εξουδετερώσουν την αντίσταση των εκεί ανθρώπων.
Και δεύτερον ότι η εξέδρα της Βαλμπέκ, είχε κατασκευαστεί από εκείνους για την επικοινωνία τους με τους πλανήτες τους.
(Περιοδικό Λιτερατουρνάγια, Φεβρουάριος 1960)

Στην παραπάνω άποψη του Ρώσσου καθηγητή, υπάρχουν κάποια στοιχεία που δένουν την περιοχή της εξέδρας με τους Έλληνες Θεούς… όπου μια αναφορά δένει με το στοιχείο ότι υπήρχε την εποχή του Κρόνου, μια αν όχι πολλές εξέδρες, για εκτοξεύσεις πυραύλων από τη γη στο διάστημα.

«ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΛΙΒΑΝΗΙΔΑ ΔΥΣΑΤΟ ΠΕΤΡΗΝ…»
(Νονός, Διονυσιακά, τόμος Β κεφ. 32, στιχ. 9)

Όπου ο Νονός λέει ότι η λίθινη εξέδρα του Λιβάνου, θεμελιώθηκε από τους Έλληνες της Συρίας, την εποχή του Κρόνου και ότι το θεμέλιο λίθο τον έβαλε η σύζυγός του, Ρέα- Κυβέλη- Αφροδίτη.

«ΟΥΡΑΝΟΘΕΝ ΔΕ ΜΟΛΟΝΤΕΣ ΟΙ ΙΠΠΕΥΤΗΡΕΣ ΑΓΩΝΟΣ ΣΥΝ ΔΙΙ ΠΑΝΤΕΣ ΕΜΙΜΝΟΝ ΟΣΟΙ ΝΑΕΤΗΡΕΣ ΟΛΥΜΠΟΥ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΥΣΜΙΝΗΣ ΛΙΒΑΝΗΙΔΑ ΥΨΩΘΗ ΠΕΤΡΗΣ»
(Νονός, Διονυσιακά, τόμος β, βιβλίο 42, σελ. 531-533, βιβλίο 33, σελ. 143. στίχοι 135-136)

Και επαναλαμβάνει ο Νονός, ότι από τη λίθινη εξέδρα του Λιβάνου (Βαλμπέκ), απογειώθηκαν οι πτητικές μηχανές του Δία και της ακολουθίας του, επιστρέφοντας στην Πιερία της Μακεδονίας.
(Νονός, Διονυσιακά, τόμος Β, βιβλίο 29, σελ. 98, στιχ. 369-371)

Ακόμη μας δίνεται η πληροφορία, ότι ο Φοίβος και Δείμος, ήταν οι οδηγοί του προσωπικού σκάφους του Δία…
« Άρης δ΄επιβήσατο δίφρους και φόβος ηνιόχευεν όχου πατρώον εκαύνων εις Πάφον εκ Λιβάνου…».
( Νονός, Διονυσιακά, τόμος Α, βιβλίο 2, σελ. 48, στίχοι 415-416 )

«Φόβων και Δείμον οποίων προπάτωρ Ζευς αιθέρος ασπιστήρες…».
Συνεχίζει ο Νονός αναφέροντας το περιστατικό μιας πτήσης του γιου του Δία, Άρη, με το σκάφος του πατέρα του από το Λίβανο στην Πάφο της Κύπρου.
Τέλος για να μην μακρηγορώ, λέω ότι και φερόμενοι ως αεροπορικοί διάδρομοι, σχεδιασμένοι στο Νάγκα του Περού, κ.α. , φέρονται και αυτά ως έργα των Ελλήνων της εποχής των Θεών.
Η πίστη του κ. Γκιόλβα για την εξωγήινη προέλευση των Ελλήνων και η μυστηριώδης επιστημονική του κατάρτιση, για πολλά χρόνια έφερναν το όνομά του στα χείλη των ερευνητών.
Πάντως για πολλούς αυτά που έλεγε τα εννοούσε και ίσως να είχε προλάβει να τα δείξει σε κάποιους… πιο τυχερούς από εμένα, αιωνία του η μνήμη.






Τα περιφημα VIMANAS όπου ομοιαζουν τελεια με τα σημερινα αεροπλανα


Τώρα επανερχόμενος στα παράξενα στοιχεία του βουνού των Θεών, αναφέρω ότι «κάποιες» άλλες πληροφορίες, θέλουν κάποια από τις πύλες του Ολύμπου, να βρίσκεται σε άλλους κόσμους στη διάρκεια της 5ης διαδρομής και ιδιαίτερα η περίφημη «χαράδρα της σταλαγματιάς».
Αυτό το αναφέρει και ο πολύ αγαπημένος μου ερευνητής κ. Ι. Γιαννόπουλος. Αλλά τι εννοεί ο ποιητής…λέγοντας πύλες;

Μήπως αστρικούς διαύλους, χωροχρονικές πύλες και είσοδος σε ονειρόκοσμους, ή έναν κρυμμένο παράδεισο…;

‘’Στον Όλυμπο, την άσεστη των αθανάτων έδρα, δεν τη τινάζουν άνεμοι, μήτε βροχή τη δέρνει, μήτε χιονιάς σιμώνει αυτού, μον άπειρη γαλήνη αναφέλει και λευκόφως ολούθε είναι χυμένο, κει μέσα οι μακάρες θεοί τέρπονται στον αιώνα.’’
(Οδ. Ζ 42-46)



ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ… ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ

Όλοι οι λαοί της γης, τοποθετούσαν σαν ιδανικό μέρος των ανθρώπων, τον παράδεισο κάπου στα δυτικά.
ΠΑΡΑ- ΔΕΙΣΩ= ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΥΣΗ ή εκεί που ΔΥΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ.
Τόπος δικαίων ο παράδεισος, τόπος ηρώων και τόπος αναπαύσεως του πνεύματος «εν τόπο χλοερό», που λέμε όταν κάποιος αφήσει τα εγκόσμια.
Ο όρος παράδεισος κατά μία εκδοχή:
Πάρτνες = (περιβόλι, κήπος), φέρεται κατά τον συγγραφέα του κεφαλαίου Πάρτνες στο βιβλίο Παράδεισος και κόλαση, εκδόσεις Αρχέτυπο (Κ. Ζάρρα ως Ιρακινής καταγωγής).

Η αντίστοιχη λέξη στα εβραϊκά είναι «γκαν Εντέν» (κήπος της Εδέμ), όπου ο Εβραϊκός μύθος, θέλει τους πρωτόπλαστους Αδάμ και Εύα να κατοικούν εκεί.
Μέχρις ενός σημείου και αυτή η εκδοχή, ίσως να δείχνει τον Όλυμπο, σαν τον αρχαιότερο χώρο που πρόβαλε πρώτος στη γη (πρώτο όρος) και βάση της θεωρίας μου έγκειται στην περιοχή όπου μετοίκισε ο πρώτος ή οι πρώτοι άνθρωποι ( βλέπε το πρώτο βιβλίο μου).
Οι θρησκείες αν και πάνω κάτω λένε τα ίδια, ίσως δίνουν μια άλλη αντίληψη για τον παράδεισο.
Κατά τον Χριστιανισμό, είναι ο τόπος που μας στέλνει ο ιερέας ψάλλοντας πάνω από το μνήμα μας, προτού μας «φυτέψει» κάποιος υπάλληλος του νεκροταφείου.
Στις αγκαλιές του Αβραάμ λοιπόν και όλων των εθνικών ηρώων και πρωτοπόρων του Ιουδαϊκού έθνους, στις αγκαλιές του Σαβραάμ, συγνώμη Αβραάμ.
Τελικά, πρέπει να έχει μεγάλη «αγκαλιά», αυτός ο Πατριάρχης του Ισραήλ…

Αλλά ας συνεχίσω στο όμορφο θέμα του παραδείσου και στο συσχετισμό που ίσως υπάρχει με τον Ιουδαϊκό μύθο.
Έρχεται λοιπόν εδώ να προστεθεί και το ότι, στον υποτιθέμενο παράδεισο, έγινε και η πρώτη παράβαση των ή του, θεϊκού κανόνα, εδώ έγινε δηλαδή κάτι σαν πρώτη αταξία (προπατορικό αμάρτημα).
Μήλα, φίδια και άλλα τέτοια, έναντια στο θείο κανόνα.
Αλλά γυρνώντας και στην Ελληνική μυθολογία, ο Προμηθέας έκανε κάτι παρόμοιο, παίρνοντας τη φωτιά κατά παράβαση από τους Θεούς , στους ανθρώπους.
Υπάρχουν πολλοί συσχετισμοί ανάμεσα στους δύο μύθους:

1- Ο Προμηθέας (προμηθευτής), αυτός δηλαδή που δίνει- παρέχει κάτι, δίνει τη φωτιά- γνώση- στους ανθρώπους (πρωτόπλαστους).
Ο Όφις (Αναγραφ. Σοφι-α)- (προμηθευτής), δίνει στους πρωτόπλαστους (Αδάμ και Εύα) το μήλο – γνώση. Ίσως δεν είναι τυχαίο που ο Όφις( το φίδι), νοείτε σαν το σύμβολο της σοφίας.
2- Το φίδι συμβολίζεται και σαν Διάβολος- Σατανάς (Εωσφόρος), δηλαδή αυτός που φέρνει το φως.
Ναι, αλλά το φως το φέρνει αντίστοιχα και ο Προμηθέας (για κάποιους).
Θα έλεγα ότι πολλές φορές έχω συναντήσει την παράθεση Εωσφόρου- Προμηθέα, σαν κοινό συμβολισμό.
3- Με το φάγωμα του Σατανικού (μήλου), οι πρωτόπλαστοι απέκτησαν την ιδιότητα της κρίσης.
Με λίγα λόγια, το αντίστοιχο συμβαίνει και με την παράδοση της φωτιάς στους ανθρώπους.
Απέκτησαν κρίση και γνώση.
4- Η πράξη αυτή (αμαρτία), είτε στον κήπο της Εδέμ, είτε στον Όλυμπο(Ελληνικό παράδεισο κατά εμέ), τιμωρείται αντίστοιχα και στις δύο περιπτώσεις.
Στην πρώτη το φίδι καταδικάζεται σε άλλη ζωή, να σέρνεται και να αποκτά εχθρούς ενώ οι πρωτόπλαστοι διώκονται από τον παράδεισο.
Στη δεύτερη, ο Τιτάνας Προμηθέας, χάνει τα προνόμιά του και καταδικάζεται σε μαρτύριο, όπου και αυτός αποκτάει εχθρούς.

Κάτι που φυσιολογικά σας μπερδεύει σε αυτήν την ιστορία, όπως και μένα πιστέψτε με, είναι πως και στις δύο περιπτώσεις, ο Εβραϊκός Θεός ή οι Ολύμποιοι Θεοί θυμώνουν για το συμβάν αυτό και ρίχνουν βαριές τιμωρίες παράλληλα σε κάτι που λογικά όλοι μας θα λέγαμε ότι δεν ήταν και τόσο άδικο.
Δηλαδή γιατί το θεϊκό, δεν ήθελε στους πρωτόπλαστους να αποκτηθεί γνώση…, εκτός και αν το μήλο του παραδείσου ή η φωτιά του Προμηθέα, δεν προσέφεραν γνώση αλλά ακριβώς το αντίθετο!.
Ίσως έτσι μπορεί να εξηγηθεί γιατί ακόμα και στην εποχή μας, υπάρχουν «άνθρωποι» που νομίζουν ότι η δική τους γνώση –Σοφία (καλό) – είναι διαφορετική σχετικά με άλλους που βλέπουν το καλό ως κακό και το αντίστροφο.
Μια δικαιολογία που πήρα μέσα από συζητήσεις και διαβάζοντας μερικά σχετικά βιβλία για τα παραπάνω και την παράξενη αντίδραση του θείου έναντι της παροχής γνώσης στους ανθρώπους, ήταν ότι:

1- Οι πρώτοι άνθρωποι ζούσαν σε θεϊκά πλαίσια(ισόθεοι), ή σε πολύ ιδανικό περιβάλλον και με την πράξη τους αυτή «έπεσαν- έχασαν», το τέλειο- ιδανικό- σωστό κ.α..
2- Οι πρώτοι άνθρωποι (πρωτόπλαστοι), ήταν χωμάτινοι- βρωτοί και μη σωστά φτιαγμένοι.
3- Δημιουργημένοι από λάθος πείραμα όπως λέμε και σχεδιάζεται η καταστροφή τους.
Αλλά περνώντας τη γνώση αυτοδημιούργησαν μια υβριδική φυλή ή φυλές, που είναι κάτι ενδιάμεσο.

Σχετικά άλλωστε, αναφέρει και ο Ησίοδος για τα γένη… αλλά και η Εβραϊκή Βίβλος για το ανακάτεμα των Θεών- ανθρώπων (γιγάντων), Νεφελίμ- Ελωχίμ κ.α.
Αλλά και στη σημερινή εποχή, πολλές θεωρίες είναι αυτές που μιλούν για την αρχική σπορά του ανθρώπου και μας μιλούν για ευφυή όντα, περνώντας στοιχεία από παραδόσεις, μύθους σε απώτερους καιρούς, ανακατεμένους με σύγχρονη συνωμοσιολογία και πολλά διαφορετικά είδη»ανθρώπων».
Βλέπουμε σενάρια, περί εξωγήινης προέλευσης του ανθρώπινου είδους και διαφορετικές φυλές ανθρώπων… και τη θεώρηση ότι ο αρχαίος πόλεμος της Τιτανομαχίας όπως και των Θεών και των Διαβόλων…, συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας και θα συνεχίζεται επ’αορίστου.

Κατά τον μύθο του Ενώχ, ο ίδιος ανέβηκε στους ουρανούς με τη βοήθεια των αγγέλων και εκεί έμαθε ότι ο θεός, παρόλο που απέβαλε τους πρωτόπλαστους από τον παράδεισο, έχει αφήσει τον ουρανό ανοικτό, ώστε κάποιοι να μπορούν ακόμα να βλέπουν τους αγγέλους και να ακούνε τους ύμνους τους…
Εδώ υπάρχει κωδικοποίηση και εν πρώτης αφορά το θέμα του ότι (ακόμα και σήμερα), ο ευσεβής και καλός μπορεί να εισέλθει στις ουράνιες πύλες του παραδείσου.
Δε θα αναφερθώ στην εκτεταμένη βιβλιογραφία για το ότι όλες επί το πλείστον οι θρησκείες πρεσβεύουν τα παραπάνω <πάνω- κάτω>, αλλά θα κάνω ένα συσχετισμό με το σήμερα.

Π.χ., προσωπικά, έχω γνωρίσει ανθρώπους που λένε ότι μιλούν με αγγέλους ή με δαίμονες, ότι παίρνουν οδηγίες από αυτούς και ότι πολλές φορές τους πηγαίνουν και στον ουρανό ακόμα.
Αυτό δεν είναι τίποτε το διαφορετικό από αυτό που συμβαίνει και με τους λεγόμενους επαφικούς, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι μιλούν με εξωγήινες οντότητες, βλέπουν Α.Τ.Ι.Α.(UFO), και έχουν επικοινωνία με άλλους κόσμους.
Το συμπέρασμα που ίσως βγαίνει από όλα αυτά είναι ότι όλα σχετίζονται μεταξύ τους και είναι τόσο ξεκάθαρα που δεν μπορούμε να τα καταλάβουμε, μην μπορώντας ακόμα να παραδεχτούμε, ότι ίσως ανήκουμε στα ένα ή στο άλλο στρατόπεδο.
Είτε το θέλουμε λοιπόν είτε όχι, ο πόλεμος θα υπάρχει, με τους Ανδρομέδιους να πολεμούν τους Σαυρίτες, τους Αγγέλους αντίστοιχα τους Δαίμονες και τους ανθρώπους τους μη ανθρώπους.
Το καλό και το κακό να συγκρούεται καθημερινά και εμείς να είμαστε στο κέντρο αυτών των μαχών άμεσα εμπλεκόμενοι.
Το αστείο είναι ότι ίσως βρισκόμαστε κυριολεκτικά στη μέση και δεχόμαστε μηνύματα και πληροφορίες και βολές από όλους τους παραπάνω.

Είμαστε λοιπόν για αυτούς και ίσως εδώ σας τρομάξω λίγο με αυτό που θα πω, απλά τροφή-ενέργεια και μη μου πείτε πως αυτό δε μας θυμίζει έντονα σενάριο από Μάτριξ…
Ίσως όλα αυτά να αποκωδικοποιούν την ανθρώπινη φύση και τις έννοιες καλό και κακό, που πολλές φορές αντιμάχονται μέσα μας.
Ίσως να είναι λοιπόν και κάτι άλλο, ίσως και όλα αυτά μαζί.
Το ότι αναφέρθηκα σε αυτή την παραπάνω αρχική σχετικότητα και παράλληλη μυθολογία, ίσως ήταν για να κεντρίσω το καλό μέσα από το κακό ή το ανθρώπινο μέσα από το μη ανθρώπινο .
(εσύ που το διαβάζεις, ξέρεις…).

Τέλος πάντων, ας αποφασίσουμε να ασχοληθούμε με άλλες μορφές παραδείσου, μετά το παράξενο γράψιμο του φαινόμενου και ας επανέλθουμε σε παραδεισένιους τόπους, όπως η WALHALLA (Βαλχάλα), οι κήποι ή η κήπος της Εδέμ, τα Ηλύσια πεδία, τα ανάκτορα του Τσανγκ Σι, τα Αρειανά Βαέδα, Αρειοβαρτά, Ρουμ, Άρεια Γη, το μέρος που βγαίνει ο ήλιος, το Βασίλειο του Οσίρι, Τόπος των Μακάρων, Ελ Ντοράντο, τη Γη της επαγγελίας, ή το δικό μας… Όλυμπο!

Η αριθμολεξία μας λέει…:

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΕΣΤΙ = 1186 = ΕΠΟΥΡΑΝΙΟΥ = ΧΕΡΣΑΙΟΣ
ΗΛΥΣΙΑ ΠΕΔΙΑ ΕΣΤΙ = 1264 = ΠΛΑΤΑΝΩΔΗ = ΠΡΟΣ ΘΕΩ
ΜΑΚΑΡΩΝ ΤΟΠΟΣ ΕΣΤΙ = 2247 = ΑΠΟΛΛΩΝΟΤΡΑΦΕΙΣ
ΓΗ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ ΕΣΤΙ = 864 = ΔΙΟΝΥΣΙΟΝ = ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΟΛΙΝ = ΘΕΩΝ = ΠΟΛΥΘΕΟΣ
ΒΑΛΧΑΛΑ ΕΣΤΙ = 1180 = ΙΕΡΟΠΡΕΠΕΣΤΕΡΟΝ = ΥΨΟΙ
ΑΝΑΚΤΟΡΑ ΤΣΑΝΓΚ ΣΙ ΕΣΤΙ = 1792 = ΚΑΤΑΦΥΤΟΣ
ΑΡΕΙΑΝΑ ΒΑΕΔΑ ΕΣΤΙ = 696 = ΚΕΡΑΥΝΟΝ
ΑΡΕΙΟΒΑΡΤΑ ΕΣΤΙ = 1105 = ΔΥΟ ΚΑΙ ΔΕΚΑΤΟΣ = ΤΟΥ ΖΗΝΟΣ
ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΟΣΙΡΙ ΕΣΤΙ = 1233 = ΠΡΟΜΗΘΕΣΤΑΤΩΝ
ΡΟΥΜ ΕΣΤΙ = 1125 = ΣΗΡΑΓΓΙΩ - ΑΡΕΙΑ ΓΗ
ΕΣΤΙ = 643 = ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ = ΕΛΛΗΝΙΣΤΙ = ΟΛΥΜΠΙΑΖΕ = ΠΡΟΓΟΝΟΣ
ΟΛΥΜΠΟΣ ΕΣΤΙ = 1405 = ΧΙΟΝΕΟΥΣ
ΚΗΠΟΣ ΕΔΕΜ ΕΣΤΙ = 947 = ΖΗΝΟΒΙΩ


Στην τελευταία φράση της αριθμολεξίας ( ΚΗΠΟΣ ΕΔΕΜ ΕΣΤΙ = ΖΗΝΟΒΙΟ), άριστα θα μπορούσε να εξηγηθεί και να κολλήσει με τη θεωρία ότι ο κήπος της Εδέμ, αναφέρεται στον Όλυμπο, εκεί που ο ΖΗΝ = ΖΕΥΣ, ΒΙΟΙ = ΖΗ. Έχουμε λοιπόν την περίπτωση των Ιουδαίων και όχι μόνο, να έχουν αντιγράψει επιμελώς την Ελληνική μυθολογία.
Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν, οι περισσότερες θρησκευτικές δοξασίες και οι μύθοι όλων των λαών με αλλαγμένα τα ονόματα και ελαφρώς παραποιημένα μας δείχνουν καθημερινά, μια άλλη θεωρία σε πολλά πράγματα.
Αυτό θα ήταν η εύκολη λύση, αλλά το παραπάνω μπορεί και να εξηγηθεί και σαν ΚΗΠΟΣ ΕΔΕΜ ΕΣΤΙ = ΖΗΝΟΒΙΟ (εκεί που ζουν, που διαβούν οι ζωντανοί ).

Ως τώρα πιστεύω ότι σας μπέρδεψα.

Δηλαδή τι θέλει να μας πει ο ποιητής;

Ότι εμείς εδώ οι ζωντανοί, είμαστε (πεθαμένοι) και ότι ενώ κανονικά είμαστε ζωντανοί και κάποια στιγμή θα πεθάνουμε, συμβαίνει το αντίθετο.
Πολλή Μάτριξ κατάσταση θυμίζει το όλο σκηνικό και όχι δηλαδή ότι το Χόλιγουντ μέσα από την κινηματογραφική επιτυχία « the Matrix», μας ενημέρωσε γι ΄αυτό, παρά ο καημένος ο Πλάτωνας μέσα από την παραβολή του σπηλαίου, μας το φώναξε πριν πολλούς αιώνες.

Αλλά διαβάζουμε άραγε Πλάτωνα;
Όχι, γιατί νομίζουμε ότι είμαστε ζωντανοί.
Αναρωτιόμαστε δε αν ο Λιαντίνης χάθηκε και τι έψαχνε μέσα από το θάνατο… πέθανε ή τελικά είναι ζωντανός;
Την απάντηση θα τη βρεις και θα τη δώσεις εσύ στον εαυτό σου, αγαπητέ αναγνώστη ή αναγνώστρια.

Αναπολώντας κάποια πράγματα στο μυαλό, μου έρχονται στο νου οι λέξεις που άκουσα από τη μυστηριώδη γυναίκα που πολλές φορές αναφέρω στα βιβλία μου.
Η ιδία ξεστόμισε τα εξής που τότε δεν τα έδωσα σημασία, «ερωτευτείτε το θάνατο», μόνο τότε θα νιώσετε τη ζωή.
Αλήθεια, τι άνθρωποι ήταν οι αρχαίοι και με τι ευκολία θυσίαζαν τον εαυτό τους για κάποια ξεχασμένα σήμερα πράγματα, όπως πατρίδα, τιμή, οικογένεια, δόξα;
Και σαν να βλέπω το δαίμονά μου στον καθρέπτη να μου λέει… τι ανόητοι ήταν αυτοί οι αρχαίοι και ξέρετε βέβαια γιατί το λέει…
Γιατί εκείνοι οι ανόητοι είχαν νικήσει το δαίμονα, είχαν νικήσει το θάνατο, όσο ζούσαν ήταν αθάνατοι και όταν πέθαιναν, παρέμεναν ζωντανοί στις μνήμες των ανθρώπων.
Και όχι μόνο, αλήθεια τι είναι προτιμότερο να πεθαίνεις ενώ μπορείς να ζεις αιώνια ή να ζεις ενώ το σύμπαν δε θα σε θυμάται… θα είσαι δηλαδή νεκρός…!

Στην αρχαία Αίγυπτο, πίστευαν ότι ο νεκρός με τη βοήθεια μαγικών φυλαχτών και με συνθηματικές λέξεις όπου ήταν γραμμένες στο βιβλίο «των νεκρών», που κουβαλούσε μαζί του, περνούσε το πρώτο στάδιο του ταξιδιού του μετά το θάνατο.
Εκεί όπου ήταν οι περιοχές του τρόμου, δηλαδή μια πρώτη επαφή μεταξύ των ζωντανών και του βασιλείου των νεκρών.
Μόλις περνούσε, τον οδηγούσαν κάποιοι (είτε ο Ανούβης είτε ο Ώρος), μπροστά στον ανώτατο δικαστή στην αίθουσα της «διπλής δικαιοσύνης», η οποία ήταν τεράστια και χαμηλή και ο πεθαμένος έσκυβε για να τη διαβεί.
Στο βάθος αυτής της αίθουσας, στη μια πλευρά κάτω από ένα υπόστεγο, καθόταν ο Οσίρις «ο καλός», ο οποίος λύτρωνε ή τιμωρούσε ανάλογα «των εκ γης ερχόμενον υιόν του». Στο κέντρο της αίθουσας ήταν ο μεγάλος ζυγός, «ζυγαριά» και δίπλα του η «Μαατ», θεά της αλήθειας και της δικαιοσύνης, που ήταν έτοιμη να ζυγίσει την καρδιά του.
Γι΄αυτό και εγώ φωνάζω, ζυγιστείτε από τώρα και επιλέξτε την αθανασία ή τον θάνατο «ψυχοστασία».
Η ψυχοστασία κατά εμέ, έχει να κάνει και με το φαινόμενο του νεκρού που επιστρέφει εκεί που πέθανε, ή κατά άλλους δεν ησύχασε το πνεύμα του, δηλαδή έγινε φάντασμα.
Ένα περιπλανώμενο ον που η ψυχή του βρίσκεται εγκλωβισμένη σε ένα επίπεδο, αντί να είναι ελεύθερη «ζωντανή».

Και τι κάνουμε εμείς, για αυτούς τους άμοιρους;

Απλά διαβάζουμε ευχές, τις εξορκίζουμε δηλαδή τις διώχνουμε από τον τόπο μας που τυχαία είναι ή ήταν, αφού μόλις το αντιληφθούμε μέσα από μυστήριες τελετουργίες κάποιου ιερέα οποιασδήποτε θρησκείας διώχνουμε τον παρείσακτο.

Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ της αθανασίας και του θανάτου, μπορείς να είσαι αθάνατος ακόμα και πεθαμένος, όπως μπορείς να διώχνεσαι και να μην υπολογίζεσαι, ούτε και σαν νεκρός (πνεύμα).
Πριν τη «ψυχοστασία» λοιπόν, στην αρχαία Αίγυπτο, κατά το μύθο της καθόδου προς τον Άδη, κατά το ζύγισμα της ψυχής, ο νεκρός έπρεπε να απαγγέλει τη λεγόμενη «αρνητική ομολογία», σε όλους τους δικαστές.
Αυτοί ήταν αριστερά και δεξιά του Οσίρι και ήταν 42 στον αριθμό. Κρατούσαν κοφτερά ξίφη και μπορούμε να τους παρομοιάσουμε με τους φύλακες αγγέλους που αναφέρουμε πολλές φορές εμείς σήμερα και που πολλές εικόνες τους βρίσκουμε σε όλες τις εκκλησίες, έξω από το ιερό ή σε εξορκιστικά εκκλησάκια σε εισόδους σπηλαίων (είσοδοι του κάτω κόσμου ή του πάνω).

Άλλωστε ότι είναι πάνω, είναι και κάτω, λέγανε κάποτε.

Η εμφάνισή τους ήταν άλλοτε ανθρώπινη και άλλοτε είχαν τη μορφή ζώου.
Ο αριθμός 42 μάλλον είναι συμβολικός, γιατί τόσοι ήταν και οι νόμοι της Αιγύπτου, που έπρεπε να σέβεται ο κάθε άνθρωπος εν ζωή.
Ο νεκρός έπρεπε εκτός από την απολογία του να ονοματίσει τους 42 δικαστές, για να τους δείξει ότι τους γνώριζε και ότι δεν φοβόταν, γιατί ήταν πραγματικά καθαρός.
Στην ψυχοστασία ο Ανούβης, ζύγιζε την καρδιά του νεκρού με τη βοήθεια της Μαατ (αυτή ήταν η δουλειά της ), βάζοντας στη μια πλευρά της ζυγαριάς ένα φτερό και από την άλλη την καρδιά, δηλωτικό της καθαρότητας του νεκρού για να εισέλθει στον παράδεισο.

Όταν ο ζυγός ισορροπούσε, ο Θωθ έλεγε:

«ας είναι δικαιωμένος ο νεκρός, για να μπορεί να πηγαίνει όπου του αρέσει, εκεί που μένουν τα πνεύματα και οι θεοί».

Το μέρος που πήγαινε ο δίκαιος νεκρός, ήταν και τόπος διαμονής των πνευμάτων και των θεών, ήταν το βασίλειο του Οσίρι.
Στην αιώνια ευτυχισμένη ζωή που είχε, όφειλε κατά όπως νόμιζαν τότε σε αντάλλαγμα για τη διαμονή του εκεί ( στον παράδεισο), να καλλιεργεί τα κτήματα του θεού και να φροντίζει τις διώρυγες του παραδείσου και τα αναχώματα!.
Επειδή όμως αυτό δεν ήταν και πολύ καλή πληροφορία την οποία την γνώριζε από πριν και ενώ ζούσε, φρόντιζε με τη βοήθεια μαγείας την ώρα του θανάτου του στον τάφο να έχει αρκετά πέτρινα αγαλματίδια, ώστε όταν καλούσαν το νεκρό σε μια από τις παραπάνω αγγαρείες, αυτός με τη βοήθεια της μαγείας έστελνε τα αγάλματα, τα οποία έτρεχαν, να κάνουν τη δουλειά που είχε ο νεκρός.

Έτσι ο νεκρός την περνούσε ήσυχα…

Στην παραπάνω αναφορά βλέπουμε πολλές σχέσεις με την Ελληνική άποψη της διαδικασίας που γίνεται και στην Ελληνική μυθολογία:
. Περί δίκης του νεκρού, από τον Ραδάμανθυ, τον Μίνωα κ.α., αντί των 42 Αιγυπτίων δικαστών.
. Οι περιοχές του τρόμου άνετα συνδυάζονται με τις πύλες του Άδη και τον Κέρβερο – σκυλί φύλακα, αλλά και τη διαδρομή όπου συναντούσες τα φαντάσματα του παρελθόντος.
. Η δικαιοσύνη, η οποία είναι τελικά η τέλεια αντιγραφή της ζυγαριάς, είναι επίσης και το Ελληνικό σύμβολο της κρίσης της δικαιοσύνης, αλλά και άλλων συμπτώσεων…
Ας μην ξεχνάμε τη σχέση των Ελλήνων και των Αιγυπτίων, όπου οι Έλληνες θεοί φέρονται στα αρχεία της προϊστορίας ως προπάτορες των Αιγυπτίων.

Άλλωστε ο θεός Οσίρις σε αναγραμματισμό μας δίνει και το άστρο καταγωγής των Ελλήνων ΣΕΙΡΙΟΣ καθώς και αποκωδικοποιεί τη λέξη ΗΛΙΟΣ – ΣΕΙΡΙΟΣ.

Ο Οσίρις είναι μεταγραφή στα Ελληνικά της Αιγυπτιακής λέξης OUSIR και οι αρχαίοι Έλληνες των (παρομοίαζαν) κυρίως με το Διόνυσο και τον Άδη.
Στην αριθμολεξία η λέξη ΣΕΙΡΙΟΣ = ΟΣΙΡΙΣ = 590 και στα 589 = ΑΔΙΑΒΑΤΟΣ, που σημαίνει ότι δεν μπορείς να το περάσεις εν ζωή;…, 589 = ΕΚΚΟΜΙΣΘΕΙΣ, που σημαίνει ότι σε πηγαίνουνε δεν πηγαίνεις εσύ… και αντιστοίχως 591 = ΑΝΘΕΜΟΕΣΣΑΙ, τόπος των ανθών, λουλουδιών, ο παραδείσιος κήπος, 591 = ΑΡΕΙΟΠΑΓΙΤΑΙ οι δικαστές των νεκρών, 591 = ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ, ζεις την τελειότητα, 591 = ΚΕΡΑΥΝΙΕ, επίθετο του Δία, ΚΕΡΑΥΝΙΟΣ ΖΕΥΣ, οι κεραυνοί που πετάει ο Δίας… από τον ΟΛΥΜΠΟ ονομάζονται ΚΕΡΑΥΝΙΑ!, 591 = ΟΚΤΑΣ. Στην αριθμολεξία η λέξη ΟΛΥΜΠΟΣ μας δείχνει της οκτάς = 8. ΟΛΥΜΠΟΣ = 70+30+400+40+80+70+200 = 890 = 8+9+0 = 17 = 1+7 = 8.

Η οκτάς (οκτάδα-οκτάβα κ.α.), είναι πολλά, είναι σύμβολο, είναι ίσως η πύλη ή ο δρόμος διαμέσου της οποίας εισέρχεσθε στην αιωνιότητα(Ηλύσια πεδία), είναι συχνότητα. Το σύμβολο της οκτάς είναι το γνωστό + Ε
*. Ο αριθμός οκτώ είναι ιερός γιατί εκφράζει την αρμονία 2χ2χ2 = 8. Στο συγκεκριμένο αριθμό η δύναμη είναι πολλή μεγάλη (όλα είναι οκτώ), χωρίζεται σε τέσσερα και τέσσερα που είναι δύο ίσοι και άρτιοι αριθμοί και σε πέντε και τρία που είναι περιττοί.
Λέγεται δε ότι ο αριθμός οκτώ είναι αφιερωμένος στον Διόνυσο που ήταν γεννημένος τον όγδοο μήνα.
Ακόμα ο αριθμός οκτώ είναι ο αριθμός της Ελευθερίας, ο προκλός ονομάζει την οκτάς (αιτία διά την πρόοδο όλων των πραγμάτων), με τη διχοτόμηση των οκτώ τόξων παρουσιάζεται το ισάκτινο αστέρι που σχηματίζεται από τέσσερις Ελληνικούς Σταυρούς που περιέχει 16 Ε.
Οι Πυθαγώριοι έλεγαν ότι το οκτώ αντιπροσωπεύει την κοσμική αρμονία. Ακόμα ότι στο αστέρι της Βεργίνας (16κτινο)διαγράφονται δύο 8ακτινα αστέρια, όπως και στο δίσκο της Φαιστού βλέπουμε ένα οκταπέταλλο λουλούδι.
Στην αριθμολεξία βλέπουμε την εμφάνιση του 8, οκτάς στις κάτωθι λέξεις: ΑΠΟΛΛΩΝ = 1061 = 8, ΑΡΤΕΜΙΣ = 656 = 17 = 8, ΕΛΕΥΣΙΝΑ = 701 = 8, ΕΤΟΣ = 575 = 17 = 8, ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ = 521 = 8, ΙΛΙΟΝ = 170 = 8, ΠΑΝΑΣ = 332 = 8, ΔΙΑΣ = 215 = 8, ΟΛΥΜΠΟΣ = 890 = 17 = 8.

Αυτή η λέξη Όλυμπος, προέρχεται από το ρήμα λάμπω, που η ρίζα του πιθανολογείται πανάρχαια, πιθανώς πρωτοπελασγική: «λ,β». Αν αυτή η ετυμολογία όντως αληθεύει, τότε Όλυμπος θα πει «Ολολαμπής», «Λάμπρος» και θεοί Ολύμπιοι θα πει: «Θεοί Λάμποντες».
*Σημ. Στην αριθμολεξία, η έρευνα γίνεται και στα ένα παραπάνω και στα ένα παρακάτω αθροίσματα του λεξάριθμου, γιατί θεωρούνται ότι σχετίζονται με το πρωταρχικό.

Ο = Χωροεπιφάνεια – ικανότητα (Ήλιος – Φως)

Λ = Ένωση (Θεών και λαών και ανθρώπων)

Υ = Ενδιάμεσες καταστάσεις – Ιδιότητες

Μ = Γένεση – Ύπαρξη ανθρώπων

Π = Πύλη (περιοχή), (Είσοδος σε Ανώτερα Επίπεδα)

Ο = Χωροεπιφάνεια

Σ = Ανθρώπινη Παρουσία.

Η αποκωδικοποίηση της κάθετης στήλης με τη λέξη Όλυμπος, γίνεται από το Μιχαήλ Γ. Λεούση, ο οποίος αναφέρεται αυτούσια στο βιβλίο του «Φως στα μυστικά των αρχαίων Ελλήνων», Εκδόσεις Πελασγός. Συνεχίζοντας τη σχέση μεταξύ της περιγραφής της Αιγυπτιακής άποψης του παράδεισου και του θρυλικού βουνού, ερευνώ την πιθανή σχέση του αριθμού 42 όπου και οι δικαστές της Αιγύπτου 42, όπου αριθμολεξικά μας εμφανίζει τη λέξη 42 = ΔΙΚΗ…!
Ο ΘΕΟΣ ΑΝΟΥΒΙΣ = 733 = Ν ΒΡΟΝΤΑΙΣ = ΗΛΙΟΔΥΣΙΑ = ΚΑΤΑΒΑΣΗΣ = ΤΗΛΕΠΟΜΠΟΝ, δηλαδή τηλεμεταφέρει… ακόμη σχετικός : 732 = ΑΣΤΡΑΙΟΝ = ΔΙΚΑΖΟΝΤΟΣ, ακόμα σχετικός : ΑΜΠΕΛΟΥΡΓΕ = ΔΙΟΝΥΣ = ΜΕΘΥΣΟΙ.
Βλέπουμε και μια σχετικότητα με το Διόνυσο στην αριθμολεξία, αλλά και με το πάνθεον του Όλυμπου καθώς και με τον κάτω κόσμο ή τον υποτιθέμενο παράδεισο – Βασίλειο του Οσίρι.
Ο Άνουβις είναι και αυτή Ελληνική μετάφραση από το Αιγυπτιακό INPOU (ANPOU) και ταυτιζόταν με τον ψυχοπομπό Ερμή. Άρα στην αριθμολεξία η λέξη τηλεπομπόν, εννοεί τον ψυχοπομπό Ερμή.

Οι Έλληνες έδωσαν το όνομα Κυνόπολης στη μητρόπολη της λατρείας του , αριθμολεξικά.
ΚΥΝΟΠΟΛΙΣ = 930 = ΑΙΓΥΠΤΟΓΕΝΗ = ΑΣΦΟΔΕΛΟΝ, είναι ο λεγόμενος τόπος των ασφοδέλων του κάτω κόσμου.
930 = ΝΕΚΡΟΦΟΡΟΙ = ΠΡΟΣ ΖΕΥΞΗ = ΣΚΥΛΟΙΣ. Η λατρεία του θεού Ανούβη ως θεό των νεκρών κυριάρχησε και ταυτίστηκε τόσο πολύ με το ψυχοπομπό Ερμή που επονομάστηκε ΕΡΜΑΝΟΥΒΙΣ = 878.
Στη μεγάλη λιτανεία προς τιμή της Θεάς Ίσιδας, ήταν ο θεός με κεφάλι σκύλου(κυνός), και κρατούσε το κηρύκειο, όπως και ο Ερμής.
Η ονομασία Ώρος είναι και πάλι Ελληνική και προέρχεται από το Hot.
Ταυτίζεται δε με το Θεό Απόλλωνα γιατί λέγεται ότι υπάρχουν περισσότεροι από 20 Ώροι στο Αιγυπτιακό πάνθεον.
Αλλά μήπως και ανάλογες δεν είναι και οι μεταμορφώσεις και του δικού μας Απόλλωνα…;
Παρακάτω παραθέτω τις ονομασίες του Θεού Απόλλωνα, που είναι πάνω από είκοσι…

Αβαίος, Αβροχαίτης, Αγνός, Αγραίος, Αγρέτης, Αγρεύς, Αγρευτής, Άγριος, Αγυ(ι)άτας /Αγυ(ι)άτης, Αγυιεύς, Αειγενέτης, Αιγλήτης, Ακερσεκόμης, Ακέσιος, Ακρίτας, Ακτιος, Αλασιώτης, Αλεξίκακος, Αμαζόνιος, Άμβροτος, Αμυκλαίος, Άμυκλος, Αμφιδέξιος, Άναξ, Αποτρόπαιος, Αργειφόντης, Αργυρότοξος, Αρότριος, Αρχαγέτας, Αρχηγέτης, Βάκχιος, Βιοδότης, Βοηδρόμιος, Βραγχιάδης, Βράγχιος, Βριθύνοος, Γενέσιος, Γηθόσυνος, Γονναπαίος, Γρυν(ε)ιος, Γυπαίευς, Δαφναίος, Δαφνηφόρος, Δειραδιώτης, Δεκατήφορος, Δελφίνιος, Δελφικός, Δελφίδιος, Δήλος, Διδυμαίος, Διδυμεύς, Δίκερως, Διοπαίς, Δρυμάς, Εβδομαγέτης, Εκάεργος, Εκατήβολος, Εκατόμβαιος, Έκατος, Εκβάσιος, Εκηβαλέτης/Εκηβελέτης, Εκήβολος, Ελελεύς, Εμβάσιος, Επάκτιος, Επιβατήριος, Επιδήλιος, Επικούριος, Επιμήλιος, Εράσμιος, Έρσος, Ερυβίθιος, Εύλαλος, Ευφερέτρης, Εώος, Ζαθέος, Ζηνόφρων, Ζωογόνος, Ζωστήρ, Ζωστήριος, Ηδύφρων, Ήιος, Ήπιος, , Ήλατος, Θαλερός, Θαργήλιος, Θεάριος, Θελξίφρων, Θεοξένιος, Θεράπναιος, Θέρμιος, Θέσμιος, Θυμβραίος, Θυρξεύς, Ιατρός, Ιαφέτης, Ιηός, Ιμερτός, Ισμήνιος, Ισότιμος, Καθάρσιος, Καλλιχόρος, Κάρινος, Κάρνειος, Κεδρεάτης, Κεραιάτης, Κιθαρωθός, Κισσεύς, Κλάριος, Κλυτότοξος, Κοροπαίος, Κυθνίος, Κυν(ν)είος, Λαμπετίων, Λαρός, Λατώος, Λεσχητόριος, Λευκάτας, Λητοϊδης/Λητωίδης, Λιμένιος, Λιμήνιος, Λοξιάς, Λυκαίος, Λυκ(ε)ιος, Λυκωρεύς, Λυκώρος Λυροεργός, Μαλεάτας, Μάντις, Μεγαλήτωρ, Μενφίτης, Μεταγείτνιος, Μηχανίτης, Μοιραγέτης, Μολοσσός, Μουσαγέτης/Μουσηγέτης, Μυστιπόλος, Ναπαίος, Νηπενθεύς, Μοερός, Μόμιος, Ξανθός, Ξουθός, Ογκαιάτας, Οιτοσύρος, Όλβιος, Ούλιος, Ουράνιος, Ουράνιων, Παίαν, Παιήων, Παίων, Παναπήμων, Πανδέρκης, Πανιώνιος, Παρνοποιός, Παρράσιος, Πατροπάτωρ, Πατρώος, Πλατανίστιος, Ποίμνιος, Πόλιος, Πολύβουλος, Πορνοπιών, Προόψιος, Προσόψιος, Προστακτήριος, Προφυλάξ, Πτώος, Πυθαεύς, Πυθιονίκης, Πύθιος, Πυθοκτόνος, Ρηξηνώνρ, Ρυσίπονος, Σελινούντιος, Σικερινός, Σιτάλκας, Σκιαστής, Σμινθεύς, Σοφός, Σπέρμειος, Σπόδιος, Στεμματιάς, Στρατάγιος, Σωτήρ, Ταρραός, Ταρσεύς, Τάρσιος, Τεγυραίος, Τελέστωρ, Τελμισσεύς, Τεμενίτης, Τέμπειτας, Τερμινθεύς, Τερψιχόρος, Τιλφώσσιος, Τιτάν, Τιτυοκτόνος, Τόξιος, Τοξοβελέμνος, Τριοπάς, Υλάτης, Υμναγόρας, Ύπατος, Φαναίος, Φερέσβιος, Φιλήσιος, Φίλιος, Φιλοστέφανος, Φοίβος, Φυλλαίος, Φύλλιος, Φυτάλμιος, Φώσφορος, Χορόπιος, Χρησμαγόρας, Χρυσαορεύς, Χρυσάωρ, Χρυσοκόμης, Χρυσολύρης, Ψάλτης, Ώκυπος, Ωκυσκόπος, Ωρεσιδιώτης.

ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ = 1262 = ΘΑΝΑΤΟΣΘΑΝΑΤΟΣ = ΤΑΙΝΑΡΩ ή ΑΠΟΛΛΩΝ = 1061 = ΓΝΩΣΗ = ΚΕΡΑΣΦΟΡΕΙΝ
Ο θεός ΩΡΟΣ = 1170 = ΜΙΝΩΟΣ και σχ. 1169 = ΕΞΑΝΑΣΤΑΝΤΑΣ = ΕΧΘΡΟΞΕΝΟΣ = ΚΕΡΑΥΝΟΒΡΟΝΤΑ = ΟΡΕΙΒΑΤΟΥΣΑΙ και σχ. 1171 = ΔΙΟΝΥΣΟΗΡΑΚΛΗΣ = ΚΕΡΑΤΟΦΟΡΕ = ΚΕΡΒΕΡΟΚΙΝΔΥΝΟΣ = ΠΑΝΣΟΦΟΣ.

Ονομασίες του Ώρου – Απόλλωνα = Αρουήρις (ελληνικά) – Hot our(Αιγυπτιακά) – που σημαίνει Ώρος ο μέγας. Horklhenti irti - που σημαίνει ο Ώρος με τα δύο μάτια που παρίσταται, Hor Merti – ο Ώρος με τα δύο μάτια, Μπεχετέντι ( Behedeti) – είναι η λέξη βγαλμένη από την πόλη Behedet, την οποία οι Έλληνες την ονόμαζαν Απολλωνόπολις ή Μεγάλη, Αράχτης (Herakhti) – σημαίνει Ώρος, ο οριζόντιος και ήταν προσωποποίηση του ήλιου(όπως ονομάζουμε εμείς Φαέθων Απόλλων), ο οποίος ήλιος κάνει την ημερήσια διαδρομή του προς τη δύση.

Θυμηθείτε, είχα αναφέρει παραπάνω πως πολλοί πιστεύουν ότι ο παράδεισος είναι δυτικά, εκεί που πέφτει δηλαδή ο Ήλιος (ΠΑΡΑ – ΔΕΙΣΩ).
Το επόμενο επίθετο είναι Αρμάκης (ή Χαρμάκης), από τα Αιγυπτιακά Hur-m-akhet, που σημαίνει ο παρά τον ορίζοντα Ώρος…
(Σημ. *συμπωματικά το όνομα της μεγάλης σφίγγας ονομάζεται Αρμάκης και εκπροσωπεί τον ανατέλλοντα ήλιο καθώς επίσης συμβολίζει και την εκ νεκρών ανάσταση!).

Εύχομαι να μπορέσετε να αποκωδικοποιήσετε τα ονόματα, γιατί αυτό που έκανα εγώ μόλις πιο πάνω, μιλάει για κάποιο υπόγειο κόσμο που πηγαίνουν οι νεκροί, που μοιάζει όμως πολύ με τα δικά μας «Ηλύσια πεδία», δηλαδή τα μέρη του Ήλιου, που είναι ολόλαμπρα και άλλα πολλά…
Στο χριστιανικό μύθο του παραδείσου «τα κλειδιά του παραδείσου», τα κρατάει ο Άγιος Πέτρος, δηλαδή ΑΓΙΟΣ = ΙΕΡΟΣ = ειδικός τόπος (ας ενώσουμε περιοχή), ΠΕΤΡΟΣ = ΠΕΤΡΑ = ΛΙΘΟΣ ένας δηλαδή ΙΕΡΟΣ ΛΙΘΟΣ, μια ΙΕΡΗ ΠΕΤΡΑ, ένα ΙΕΡΟ ΟΡΟΣ Ή ΒΟΥΝΟ.
Κάτι σχετικό λοιπόν συμβαίνει στην ορθόδοξη χριστιανική πίστη με το ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ = ΙΕΡΟ ΟΡΟΣ = ΙΕΡΟ ΒΟΥΝΟ, όπου συμπωματικά στην είσοδο του υπάρχει η ΟΥΡΑΝΟΥΠΟΛΗΣ = Η ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ, ο παράδεισος.
Σχετικά εδώ με το χριστιανισμό να πω ότι το ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ αναφέρεται και ως «ΠΕΡΙΒΟΛΗ ΤΗΣ ΠΑΝ – ΑΓΙΑΣ», ΠΑΝ – ΓΑΙΑΣ. Τώρα λοιπόν δε μένει παρά στην αναφορά μου για τον Όλυμπο, να βρούμε την αντίστοιχη αρχαία Ελληνική ΟΥΡΑΝΟΥΠΟΛΗ, η οποία βρίσκεται στον ΟΛΥΜΠΟ = ΟΛΟΛΑΜΠΡΟ ΟΡΟΣ = ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΟΛΟΥ ΦΩΤΟΣ = ΤΑ ΗΛΥΣΙΑ ΠΕΔΙΑ = ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.
Κατ’εμέ και πάλι η ουρανούπολη του Ολύμπου είναι η Ελλασώνα, η οποία κωδικοποιεί εξ’αρχής την ακτινοβολία και τον ουράνιο ήχο.
Την συνδέει δε και με τον κώδικα οκτάς ή οκτάβα, σύμφωνα με τον οποίο και η Ελλασώνα και η Οκτάβα, μας μιλούν για ενέργειες (ψάξτε λίγο τι είναι η Οκτάβα και η Ελασόν, στο μουσικό κόσμο.

Ο μύθος του Σισύφου ο οποίος καταδικάζεται να ανεβάζει έναν βράχο στη κορυφή ενός βουνού, είναι ουσιαστικά το μήνυμα της προσπάθειας ανεβάσματος της πέτρας-λίθου, ασχέτως αν αυτή κατρακυλά.
Ο Σίσυφος όμως είναι αναγκασμένος να την – τον ξανανεβάσει στην κορυφή της τελειότητας.
Έλληνας σημαίνει φωτεινός λίθος = λαμπερή πέτρα, δηλαδή ο άνθρωπος αυτός που ανεβαίνει εκ του άνω θρόσκο.
Και ο Σίσυφος είναι η μόνιμη εντολή του θείου προς το ανέβασμα – τελειοποίηση του λίθου = Έλληνα = Ανθρώπου.

Οι μύθοι μιλούν ξεκάθαρα:

Πριν μερικές ημέρες και κατά την επίσκεψη κάποιου φιλικού ζευγαριού στο σπίτι μου, μου ήρθε να θέσω σα θέμα φιλοσοφικής συζήτησης, ένα ερώτημα σε όλους και στον εαυτό μου.

Αν μαθαίνατε ότι με τη λήξη της ζωής σας( η οποία μπορεί να λήξει και σε δύο λεπτά), χάνεστε και άσχετα από την αβεβαιότητα για το αν υπάρχει ζωή μετά θάνατον(το οποίο ουσιαστικά δεν το ξέρουμε), ερχόταν κάποιος και σας έλεγε και σας έπειθε ότι έλεγε την αλήθεια, ότι αν ανοίξεις αυτήν την πόρτα και την περάσεις θα γίνεις αθάνατος και θα ζήσεις αιώνια.

Επαναλαμβάνει όμως, ότι μόνο αν την περάσεις τώρα που σου τη δείχνω θα φύγεις από εδώ (από αυτήν την τωρινή κατάσταση) και θα ζεις αιώνια , δε θα αντικρύσεις ποτέ το θάνατο, παρά μόνο θα βλέπεις τους άλλους να γερνούν και να πεθαίνουν, ενώ εσύ θα παραμένεις απένθαντος.

Θα την περνούσες;

Tι λέτε θα την περνούσατε;

Κάποιος σας δείχνει την αθανασία, τη θέλετε, την αντέχετε, τι θα κάνατε;

Θα περνούσατε την πύλη ή όχι;

Η πιο γρήγορη και άμυαλη απάντηση που δόθηκε από όλους ήταν πως δε θα την περνούσαν κι ας κάποιος από την παρέα τους εκείνη τη στιγμή πάθαινε καρδιακό επεισόδιο και πέθαινε.
Το βρήκα λίγο αστείο που απάντησαν όλοι τους επιπόλαια και γι’ αυτό τότε αναφέρθηκα στη θρησκεία (χριστιανική), που όλοι πιστεύουμε και που το κυρίως θέμα της είναι η αιώνια ζωή.
Δηλαδή αν τώρα κατέβαινε ο ίδιος ο Χριστός και μας έλεγε σας δίνω την αθανασία, εμείς με βεβαιότητα θα λέγαμε όχι, γιατί υπάρχει η φοβία του εφήμερου που θα χάσουμε.
Πολύ απλά λοιπόν νομίζουμε ότι κάνουμε κουμάντο και στη ζωή και στο θάνατο και αυτό γιατί είμαστε ανόητοι.


Στην Ασσυρο-Βαβυλωνιακή παράδοση ο τόπος των νεκρών, είτε αυτή είναι δίκαιη είτε άδικη, είναι ένας και ονομάζεται «πέρα από τη άβυσσο του Άπσου».
Βρίσκεται δε κάτω από τη γη, είναι μια περιοχή χωρίς γυρισμό, σα σπίτι « που όποιος μπει δε βγαίνει…».
Στην προκειμένη όμως περίπτωση, αυτός που πέθαινε έπρεπε να περάσει «επτά πύλες».
*Σας θυμίζει τίποτε αυτό;

Σε κάθε πύλη έπρεπε να αφήσει και ένα κομμάτι από τα ρούχα του, ενώ στην τελευταία θα έπρεπε να βρίσκεται εντελώς γυμνός μέσα στο σκοτάδι…
Σε αυτό το βασίλειο των σκιών πήγαιναν οι «ΕΝΤΙΜΜΟΥ», δηλαδή οι ψυχές των νεκρών.
Αλλά εμένα μου μοιάζει με ένα μέρος όπου πήγαιναν οι «ΕΝΤΙΜΟΙ».
Όλοι καταλαβαίνουμε νομίζω τη σχέση των δύο λέξεων.
Στην παράδοση αυτών των λαών όπως είπα οι Εντιμμου- Εντιμοι (δηλαδή οι τίμιοι), ήταν οι ψυχές.
Εγώ το μεταφράζω ότι μόνο όσοι ήταν έντιμοι ή έτοιμοι… είχαν ψυχή …
(Γι’ αυτό και πολλοί ερευνητές μιλούν για ανθρώπους που δεν έχουν ψυχές και καλούνται οι λεγόμενοι άψυχοι!).

« Γεννήθηκαν στο δυτικό βουνό, μένουν στις τρύπες του εδάφους, κατοικούν στα ερείπια της γης».

Και ο λόγος, φυσικά για τους αποστάτες κρόνιοιυς, και τους συνεργάτες τους από τη Σελήνη…
Θέλω τώρα να ανατρέξετε στο πρώτο μου βιβλίο, περί Ελληνοατλαντικού πολέμου και να θυμηθείτε τα πεπραγμένα.

Ακόμη σας τονίζω ότι η τριλογία των ταινιών «ο άρχοντας των δαχτιλιδιών», δεν είναι τίποτε άλλο από την περιγραφή αυτών των γεγονότων που σας γράφω και θα σας αναλύσω στο επόμενο βιβλίο μου.(Φάκελοι Έψιλον )και αυτό γιατί δεν θέλω να φύγω από το θέμα του παραδείσου και με τις σχέσεις μου με το βουνό των θεών , Όλυμπο, ώστε να μπορέσετε κάποτε να κάνετε μια ενδιαφέρουσα εκδρομή εκεί, έχοντας στο μυαλό σας αυτά που διαβάσατε και που θα αναγνώσετε παρακάτω.
Στις περισσότερες για να μην πω σε όλες τις παραδόσεις και θρύλους, ο παράδεισος παρουσιάζεται με τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:

1. Σαν ένας κλειστός κήπος, νησί-κήπος, ή ένα πράσινο, τροπικό νησί .
(έχετε υπόψιν σας το «εν τόπο χλοερό»;)

2. Ως μια πόλη\πολιτεία.
Συγκεκριμένα στον Χριστιανισμό- Ιουδαϊσμό κ.α., όπου η πόλη έχει όνομα… Ιερουσαλήμ ή άνω Ιερουσαλήμ.

Στην αριθμολεξία:
ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ=864=ΘΕΩΝ=ΔΙΕΛΕΥΣΙΣ=ΠΟΛΥΘΕΟΣ=ΦΙΛΕΛΛΗΝΑΣ…;
Μας δείχνει κάτι που δεν κολλάει με αυτά που γνωρίζαμε αλλά ας το κρατήσουμε για μετά.

3. Οι Κέλτες και η φυλή των Μαόρι, βλέπουν τον παράδεισο ως τόπο… υποβρύχιο, δηλαδή κάτω από το νερό.

4. Στο λεξικό των συμβόλων, ο παράδεισος συμβολίζει την αρχέγονη τελειότητα και τη χρυσή εποχή, το κοσμικό κέντρο (Όλυμπος), την αμόλυντη αθωότητα, κάτι που μας παραπέμπει στους αρχαίους καιρούς και στο παρελθόν.
Συμβολίζει ακόμα την ευδαιμονία και την τέλεια επικοινωνία θεού και ανθρώπου και όλων των εμβίων όντων ( που πάλι μας γυρνάει πίσω).

5. Ακόμη αντιπροσωπεύει την εσωτάτη ψυχή και το μέρος όπου η αθανασία είναι εφικτή ή το μέρος των αθανάτων…, όπου ο χρόνος στέκει ακίνητος και είναι η είσοδος ( πύλη) στην αρχαιότητα.
Σε αυτό τον τόπο, ο ουρανός βρίσκεται κοντά στη γη, ώστε να μπορεί να τον φτάσει σκαρφαλώνοντας σε ένα βουνό ή ακόμα σε ένα δέντρο εκείνης της περιοχής.
Στον τόπο του παραδείσου θα βρούμε το σύμβολο του άξονα της γης «τετράκις»;

6. Στον ζωροαστερισμό ο παράδεισος είναι το μέρος όπου το τραγούδι ζει εκεί.
Γι αυτό να ξέρετε ότι όταν τραγουδάτε με το συναίσθημα, οπουδήποτε και οποτεδήποτε, το τραγούδι έρχεται από τον παράδεισο...

7. Μέσα στην πυκνή και τροπική βλάστηση, όπου όλα είναι αρμονικά, κάπου στο κέντρο του παραδείσου υπάρχουν τα δέντρα της ζωής, της γνώσης, της αθανασίας και του θανάτου.
Από τη ρίζα του δέντρου της ζωής κυλάει μια πηγή, η οποία γεννά τους τέσσερις ποταμούς του παραδείσου.
Αυτοί με τη σειρά τους κυλούν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και σχηματίζουν τον κάθετο και οριζόντιο βραχίονα ενός ισοσκελούς σταυρού.

8. Ο παράδεισος θα μπορούσε να είναι ένας μυστικός κήπος, με σύμβολο του στο κέντρο, ένας περιφραγμένος κήπος με πουλιά που κελαηδούν και λουλούδια που ευωδιάζουν.
Μια άλλη ονομασία του παραδείσου είναι και ΡΟΔΩΝΑΣ.
Στην αριθμολεξία η λέξη αυτή μας δίνει 1225=ΒΑΡΑΘΡΩΔΗΣ
(μας ξαναοδηγεί δηλαδή στον κάτω κόσμο) αλλά και =ΙΕΡΟΣΩΛΥΜΙΚΟΣ
( που σχετίζεται με τις ονομασίες του παραδείσου).

9. Ο χώρος του παραδείσου φρουρείται από τέρατα, δράκοντες ή αγγέλους με πύρινες ρομφαίες.
Σίγουρα η επάνοδός μας στον παράδεισο συνεπάγεται μεγάλους κινδύνους και απίστευτες δοκιμασίες, που συμβολίζουν την επίπονη πνευματική προσπάθεια (άτραπο), του μεγάλου αυτού ταξιδιού…

Ο παράδεισος λοιπόν θα μπορούσε να είναι ένας κλειστός χώρος, ή να περιβάλλεται από θάλασσα και να είναι ανοιχτός μόνο στους ουρανούς.
Στο μέρος του παραδείσου με τα χίλια ονόματα, ο θεός ή οι θεοί και οι άνθρωποι μπορούν να επικοινωνούν, αλλά και να ζουν και με τα ζώα σε τέλεια αρμονία.
Ο παράδεισος που δε ζήσαμε ή κάποτε χάσαμε συμβολίζει την απώλεια της πνευματικότητας που είχαμε.
Ο παράδεισος που κερδίζετε είναι η επιστροφή στο πνεύμα, η κατάκτηση του εαυτού μας και η αποκατάσταση της χαμένης αθωότητας.
Από τη στιγμή που χάσαμε τον παράδεισο- πνευματικό μας κόσμο, βυθιστίκαμε στο σκοτάδι που συμβολικά θα μπορούσε να είναι η χριστιανική κόλαση, που ζούμε. Είναι ο Μεσαίωνας του 2005 από τον οποίο εύχομαι γρήγορα να βγούμε…
Αλλά γιατί ψάχνω τον παράδεισο σε ένα βουνό;

Οι αρχαίες γνώσεις και η απόκρυφη λογοτεχνία μας δείχνουν τη σχετικότητα των βουνών με το μέρος που ίσως αφορά τον παράδεισο.
Και αν τελικά στα γραφόμενά μου, βρω μαζί με εσάς, την παραπάνω σχετικότητα, σίγουρα από τη θεώρηση δε θα πρέπει να αποκλείσουμε το σημαντικότερο όρος της Ελλάδας και ίσως του κόσμου, από αυτήν την σχέση.
Το ανώτερο σημείο της γης, θεωρείται σαν κεντρικό και είναι η κορυφή του παραδείσου, ο τόπος συνάντησης μεταξύ ουρανού και γης.
Το βουνό πάντα έπαιζε το ρόλο επικοινωνίας με τους θεούς.
Αν δούμε τις θρησκευτικές παραδόσεις, θα συναντήσουμε αυτό το στοιχείο σε όλες σχεδόν τις αφηγήσεις.

Τα βουνά χαρακτηρίζονταν στην αρχέγονη ιστορία σαν τόπος κατοικίας θεοτήτων.
Ίσως γιατί το βουνό εκφράζει σταθερότητα, αιωνιότητα και ηρεμία.
Οι βουνοκορφές πάντα σχετίζονταν με τον ήλιο, τη βροχή και τους θεούς του κεραυνού.
Τα βουνά που είχαν ή έχουν δύο κορυφές είναι η έδρα των Ηλιακών ή Αστρικών θεοτήτων.
Στη Σουμερία και στην Κίνα χαρακτηρίζονταν σαν οι έδρες του Ήλιου και της Σελήνης.
Το Δίδυμο εβραϊκό βουνό Χωρέφ και Σινά, επισημαίνεται: σαν η μία κορυφή Χωρέφ= Όρος του Ήλιου και αντίστοιχα Σινά= Όρος της Σελήνης.

Στη Φοινικική μυθολογία, ο μεγάλος Ηλιακός θεός ονομάζεται Ελ (el), κάτι που μας συνδέει αφάνταστα με την Ελληνική (ΕΛ-ΝΙΚΗ) μυθολογία και φυσικά με το χώρο κατοικίας του.
Κατά την ιδια παράδοση ο Ελ ειχε έναν γιο τον οποίο διεταξε να πολεμησει τον Ετραχ(Etrah) η Τεραχ(Terah) ο οποιος ήταν θεοτητα της Σεληνης.
Αυτή η Σεληνιακη Θεοτητα ειχε σαν συμμαχο τον λαο της χωρας του (Ζαβουλων),φυλη η οποία αργοτερα ταυτιστικε επειδή συγχωνευτικε με τον λαο του (Ισραηλ),και εγκατασταθηκε μεταξυ του ορους Καρμηλου και της λιμνης Γενησαρετ.
(Σημ.Το όνομα του Ζαβουλων δεν είναι τυχαιο και δειτε την σχετικοτητα του σήμερα…)

Ας διαβάσουμε όμως λίγα από τα ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ .
(κεφ.14 του Μασονικού καταστατικού ……άρθρο 127)

Η μεγαλύτερη ,αλλά και η τρομερότερη στιγμή της ζωής ενός Μασόνου που έχει φτάσει τον 33Ο βαθμό (τον ανώτατο):


ΟΙ τρεις ανώτατοι αξιωματούχοι της στοάς , με τρία διαφορετικά κλειδιά , ξεκλειδώνουν το ξύλινο κουτί ,με το <<ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ>>και του δίνουν να διαβάσει ,ένα φύλλο χαρτί , πάνω στο οποίο είναι γραμμένο το όνομα του Μ.Α.Τ.Σ .
(του θεού τον οποίο υπηρετούσε).

Jahbulon
(Ζαβουλών)

Αυτό είναι το όνομα που είναι γραμμένο ,στο φυλακισμένο χαρτί.
Το οποίο ,όνομα , κάθε συλλαβή του ονόματος ,εκπροσωπεί μια προσωπικότητα της λεγόμενης ανίερης τριάδας.

Jah =ΓΙΑΧΒΕ(Ιεχωβας)ο θεός των εβραίων.
Bul=ΒΑΑΛ * ο αρχαίος χαναανιτικος θεός της γονιμότητας.
On =ΟΣΙΡΙΣ* ο αρχαίος αιγυπτιακός θεός του κάτω κόσμου.
(Στο όνομα του ΟΣΙΡΙ αν τελικα βγαζει σε αναγραμματισμο ΣΙΡΙΟΣ ,μας ονομαζει το Αστρο των Ελληνων αλλά φυσικά δεν μας λεει σε ποιο ΣΕΙΡΙΟ των Α η των Β;)

Ακόμα,στην εγκυκλοπαίδεια WORD BOOK στο λήμμα βααλ η βεελ μας δείχνει,ΣΑΤΑΝ (ΣΑΝΑΤ).
ΒΕΕΛ-ΖΑΒΟΥΛΩΝ- Το όνομα αυτό (εκ του ba’al και zabhubh) σημαίνει τον άρχοντα των κακοποιών πνευμάτων, εξ αιτίας του οποίου ο Ιησούς κατηγορήθηκε από τους Φαρισαίους ότι έκανε τα θαύματα του.
Στο Δ΄ βασ. α΄2 μνημονεύεται ως θεός της πόλεως Ακκαρών των Φιλισταίων: προς αυτήν τη θεότητα απευθύνεται ο ειδωλολάτρης βασιλεύς του Ισραήλ Οχοζίας.
Κατά τους ραββινικούς χρόνους, ερμηνεύτηκε το όνομα αυτό ως ‘Κύριος της Κόπρου’ (zebhila: ‘κόπρος’) Αλλά το κατάλαβαν ως ‘κύριος (θεός) της κατοικίας (zebhul).
Ο όρος zbi βρέθηκε στα κείμενα της Πας Σάμρα και μεταφράζεται γενικώς δια του ‘άρχων, κυρίαρχος’.
Στο σημειο αυτό θα ήθελα να σας παρακαλεσω να κρατησετε στην μνημη σας τις παρακατω λιγες σειρες και να τις ανασειρετε από την μνημη σας όταν το συνηδητο σας το ζητηση……

Ο βιβλικος Σατανας περιγραφεται ως ερπετομορφος !

Ο πατερας του ΝΕΜΡΩΔ ,το οποιο ονομα θα το δουμε πολλες φωρες σε κειμενα των τεκτονον και όχι μονο ,συμφωνα με το κειμενο της Γενεσης ηταν ο ΚΟΥΣ η ΧΟΥΣ ,γνωστος και ως βελ-μπελ –μπελους-μπουλ-βααλ,ο οποιος ηταν εγγονος του ΝΩΕ* και γιος του ΧΑΜ*.

Ο ΝΕΜΡΩΔ και η ΣΕΜΙΡΑΜΙΣ *συμβολιζοταν σαν μισοι ανθρωποι και μισοι ψαρια,καλιστα μπορουμε να πουμε ότι τα λεπια δεν είναι χαρακτιριστικο μονο των ψαριων αλλα και των…ερπετων!.
Στον ΝΕΜΡΩΔ ειχε δωθει ο τιτλος ΒΑΑΛ=ΚΥΡΙΟΣ,και στην ΣΕΜΙΡΑΜΙΣ=ΒΑΑΛΤΙ
Που σημαινει ΚΥΡΙΑ!.

Όλες οι μασονικές στοές στο εσωτερικό τους,αποτελουν μινιατούρες του ναού του Σολόμωντα* ,όπου σε εκείνο τον ναό ,έλαβε χώρα ,η πρώτη μορφή για πρώτη φορά της δαιμονολατρίας.
Η λέξη η προσφώνηση ΑΒΡΑΚΑΤΑΜΠΡΑ *ονοματίζει τον δαίμονα η πνεύμα ΑΒΡΑΞΑ,έναν από τους πιο προσφιλής ,των μασόνων.

*ΝΩΕ- Ο δέκατος από τους Εβραίους πατριάρχες, γιος του Λάμεθ.
Σύμφωνα με τη διήγηση της Γένεσης, κατασκεύασε την κιβωτό, στην οποία διασώθηκαν αυτός, η οικογένειά του και ένα ζευγάρι από όλα τα ζώα.
Θεωρείται ο δεύτερος πατέρας του ανθρώπινου είδους, γιατί οι γιοι του Σημ, Χαμ και Ιάφεθ αποτέλεσαν τις ρίζες των φυλών της Ασίας, της Αφρικής και της Ευρώπης.
Έζησε μέχρι την ηλικία των 950 χρόνων.

*ΧΑΜ- Στη Βίβλο, ο δεύτερος γιος του Νώε.
Σύμφωνα με τη Γένεση, ήταν οικοδεσπότης του χαμιτικού οίκου.

*ΣΕΜΙΡΑΜΙΣ- Μυθική βασίλισσα της Ασσυρίας, που σύμφωνα με τα ελληνικά συγγράμματα, κυβέρνησε το βασίλειο μετά τον θάνατο του συζύγου της Νίνου.
Ίδρυσε την πόλη της Βαβυλωνίας και την διακόσμησε με κήπους και στοές.
Αυτοκτόνησε όταν έμαθε ότι ο γιος της συνωμοτούσε εναντίον της.
Πιθανόν ταυτίζεται με την βασίλισσα του Σαμουραμά, συζύγου του βασιλιά της Ασσυρίας , Σαμσί Αντάντ Ε΄ (9ο αιώνας π.Χ.).

*ΣΟΛΩΜΟΝ- Ο τρίτος βασιλιάς του εβραϊκού λαού, που είναι γνωστός για την σοφία του, γιος του Δαυίδ και της Βηρσαβεέ, χήρας του Ουρία.
Ο Σολομών ολοκλήρωσε τους πολιτικούς θεσμούς του πατέρα του, κερδίζοντας τον σεβασμό και την αξιοπρέπεια του λαού του.
Η βασιλεία του Σολομώντα είναι ξακουστή και για τα χτίσματα, από τα οποία το μεγαλοπρεπέστατο ήταν ο ναός της Ιερουσαλήμ.
Η φήμη του ως σοφού έμεινε ζωντανή στην μνήμη των μεταγενέστερων με τα βιβλία που αποδόθηκαν σ’ αυτόν, όπως το “Άσμα ασμάτων”, “Εκκλησιαστής” και “Σοφία Σολομώντος”.

*ΑΜΠΡΑΚΑΤΑΜΠΡΑ- Λέξη στην οποία στα πιο αρχαία καβαλιστικά κείμενα, αποδίδονταν μαγικές δυνάμεις.
Προφανώς προέρχεται από το εβραϊκό ha-beracah daberah, που σημαίνει “ευλογώ”.

Επειτα από τις παραπομπες σε χρησιμα στοιχεια τα οποία θα αποθηκευσετε στον σκληρο δισκο του εγκεφαλου σας συνεχιζω εκεί που ειχα μεινει…

Στον πολεμο αυτό ο γιος του Ελ νικησε και οι νικημενοι εφυγαν σε μικρες ομαδες .
Το περιστατικο αυτού του πολεμου μου θυμιζει τον ΕλληνοΑτλαντικο πολεμο και της ομαδες –φυλες των Ερπετοειδων που αναφέρω στο πρώτο μου βιβλίο.

<<Κατ αρχας ζητώ την επιοικια σας για το μεγαλο ταξιδη στοιχειων που εκανα ξεφευγοντας ισως λίγο από το θεμα ,για το που είναι ο παραδεισος αλλά πιστεξτε με όταν γραφω παρασειρωμε από τις πολλυ συμαντικες συνδεσεις της αγνωστης προιστοριας με αποτελεσμα να γραφω παρά πολλα ,τώρα γνωμη μου είναι ότι όλα αυτά σχετιζονται και με την ερευνα για το θεμα του παραδεισου απλως είναι κάποια μονοπατια η κρικοι μιας τεραστιας αποκρυφης και μυστικής αλυσιδας.>>

Στην ρωμαικη μυθολογια βρισκουμε πληρης αντιγραφη των Ελληνικων πεποιθησεων και για αυτό δεν θα ασχοληθω καθολου αφου είναι αυτονοητη η άποψη τους για τον παραδεισο-Ηλυσια πεδια.
Οι Κελτες και συγκεκριμενα οι Γαλατες ειχαν θεοπηεισει τις ψηλες κορφες των βουνων ,και αν κρινουμε από την μεταδωτικοτητα των Δρυιδων στιν Ελληνικη κοσμοαντιληψη θεωρο ότι ήταν παρομοια με την δική μας.

Ο ΤARAN,O DIS PATER=πατερας Διας,o Teatates=ΤΟΥΤΑΤΗΣ, και αλλοι συμβολιζαν μορφες του Ολυμπιου Δια .

Κάτι σχετικο συμβαινει και με τους Ιρλανδους.
Οι αρχικες ριζες της Ιρλανδιας αναφερωνται στο <<βιβλίο των εισβολων>>όπου αναφέρεται:
Μετα τον μεγαλο κατακλυσμο ,το νησι που εγινε η Ιρλανδια κατοικηθηκε πρωτα από τη μαγισσα βασιλισσα (CESSAIR)όπου καπιοι την μεταφραζουν ως ΚΙΡΚΗ!.
Αλλά φαινεται ότι χαθηκε μαζί με τον λαο της…
Το 2640 π.χ καποιος πριγκηπας ονοματι (Partholon) ηρθε από την Ελλαδα και εφερε μαζί του 24 ζευγαρια θεων η ανθρωπον…
Οι συντροφοι του πολλαπλασιαστηκαν και εγιναν 5000 μεσα σε 300 χρόνια ,αλλά μια …επιδημια τους εξωντοσε όλους της 1 Μαιου της 30ης επετειου από την αφιξη τους.
Ο κοινος ταφος τους βρίσκεται κατά την παράδοση στον λοφο Tallaght στο Δουβλινο.
Το 2600 αποβιβαστηκε στο νησι η φυλη των <<Υιων του Nembred>> = ΝΕΜΡΟΔ , από τους <>.
Τελευταιοι ηρθαν τα μέλη της <>από τις νησους της δυσεως…
(Σημ.κατεμε είναι οι Δαναοι η Φυλη του Δαν).

Αυτοί λοιπον ειχαν σαν τεχνη τους την Μαγεια,και μαζί με τα σύμβολα και τα οπλα τους φερανε από την δυση και την <<Πετρα της Μοιρας>>,η οποία κραυγαζει όταν καθετε επανω της ο νομιμος βασιλιας της Ιρλανδιας.
(ΣΗΜ.στις πρωτες σελίδες του βιβλίου στο κεφαλαιο Ιεχωβας ο Εξωγηινος γραφω κάτι σχετικο με καποιες Σεληνιακες πετρες …).

Αυτοί οι <<Εισβωλεις>>αναγκαστηκαν να πολεμησουν τη φυλη των Γιγαντων η οποία εμενε στην Ιρλανδια.
Αυτοί οι Γιγαντες ήταν τερατομορφοι και ειχαν<<σωματα χωρίς σκελη>>
*Εμένα μου θυμιζει ερπετα…,τα τερατα αυτά λεγοταν Fomore=υπο τη θαλασσα ,και καταγοταν από την θεοτητα Dommu=το βαραθρο.
Η πρώτη μαχη εγινε σε μια πεδιαδα των ορθιων λιθων η μενιρ και νικησαν οι De Dannan.
Για επτα χρόνια μενετε ο πολεμος και παρολο που στελνουν τους τερατομορφους στα βαθυ τις θαλασσας και στα ταρταρα ,η φυλη των De Dannan χανεται.
Λεγεται ότι τα γεγονοτα αυτά λαμβανουν χώρα την εποχη του Τρωικου πολεμου…
Επειτα ερχεται καποιος BILE και LTH,όπου εγώ τους μεταφραζω Βεελ και Λιλιθ.
Γιατι και οι δυο είναι θεοτητες του βασιλειου των νεκρων.
Εκτοτε για μενα το νησι τελη υποτην κατωχι των ερπετοειδων και σκοτεινων Σεληνιακον και υποχθωνιων αξιοματουχων τους και ταλαιπωροι τους Ελληνογενεις Ανθρωπους της περιοχης.

Μετα από την ιστορικη προσεγγιση της Ιρλανδιας αναφέρωμε στο κυριος θεμα του παραδεισου λεγωντας ότι οι αρχαιοι Ιρλανδοι πιστευαν ουι υπάρχει μια χώρα περα από τις Δυτικες θαλασσες ,στην πεδιαδα της χαρας όπου λεγεται και γη της νεοτητας όπου εκεί ο χρονος σταματα και οι κατοικοι δεν γερνουν ποτε (παραδεισος) .
Διασκεδαζουν με συμποσια και μαχες και το υδρομελι (αμβροσια) ρεει στις κοιτες των ποταμων.
Αυτά τα κελτικα Ηλυσια πεδια (τα οποία αντιστοιχουν με την μαγικη χώρα των υπερβορειων)όπως αναφερει ο Διοδωρος ο Σικελιωτης ,αντιστοιχη η Avallon=νησος των μηλεων.
(Βλεπε τα μηλα της εσπεριδας),όπου αναπαυονται οι νεκροι και οι ηρωες.

Σε συνεχεια του θρυλου των DE DANNAN λεγεται ότι οι εναπομειναντες αποσυρθηκαν στις λαμπρες υπογειες κατοικιες τους ,όπου είναι αορατοι στα ανθρωπινα ματια .
Σε μερικους μυθους εμφανίζονται σε περιπτωσεις αναγκης και βοηθουν τους Ιρλανδους κατοικους της επιφανειας.
Μετεπειτα υπήρχε ένα ιπποτικο ταγμα οι Fennians οι οποιοι ορκιστικαν να προστατευουν την χώρα από τις εισβολες και είναι αυτοί που έχουν την άδεια να κατεβαινουν στον κόσμο των De Dannan.

Περνωντας στους Γερμανικους μυθους για τον θανατο και την τελευταια κατοικια του ανθρωπου ανακαλυπτουμε την σχεση με την μεταφυσικη που ειχε αυτός ο λαος.
Οι Γερμανοι Πιστευαν μαζί με τους Σκανδιναβους ότι οι ψυχες πηλαινουν στην Βαλχαλα ,τοπο των θεων και των ηρωων και για αυτό επρεπε να έχουν μια ηρωικη ζωη εδώ στην γη.
Πιστευαν ακόμα ότι ο τοπος του παραδεισου είναι εκεί που δυει ο ηλιος και η θαλασσα.
Στις ακτες της θαλασσας εβρισκαν λεει μυστηριωδεις βαρκες που αφου πεθαιναν τους οδηγουσαν σε αυτό τον τοπο,το ταξιδη τους δεν διαρκουσε πανω από μια ωρα παραδοξος ενώ αν αυτό το ταξιδη γινοταν χωρίς τις παραξενες βαρκες χρειαζοντουσαν μια ημερα και μια νυκτα.
Πιστευαν δε στην ύπαρξη υποχθωνιων νανων,δαιμονων και μαγισων καθώς και φωβονταν τους νεκρους μην γινουν φαντασματα .
Για τους νανους και τα εσωγηνα βασιλεια πιστευαν και πιστευουν ότι οι μεταλλωρυχοι και οι ανθρακορυχοι συναντουσαν συχνα νανους μεσα στις στοες ,οι οποιοι του φερωνται ευγενικα αν έχουν την ιδια αντιμετοπιση.

Στους Σλαβικους λαους λεγεται ότι η καταγωγη τους καταγεται από τα καρπαθια και ότι από εκεί εξαπλωθηκαν σε όλες τις πλευρες του οριζοντα.
Αυτοί οι λαοι έχουν πολύ απλη θεωγονια και πιστευουν στην ύπαρξη 2 θεων του λευκου και του μαυρου ,είναι η αντιπροσοπευση του καλου και του κακου το οποίο μαχετε το ένα το άλλο.
Υπαρχη όμως και η ηλιοκεντρικη άποψη ,συνφωνα με αυτην ο Ήλιος έχει 12 βασιλεια.
(Βλεπε αναφορά μου στο πρώτο μου βιβλίο ,για τους θεους ηγεμονες),και κατοικοι στο εσωτερικο του αστρου του ηλιου,τα δε παιδια του 12 κατοικουν στα αστερια.

Ο θεος των κεραυνων ονομάζεται Περουν ,και σήμερα τον φανταζονται σαν τον προφητη Ηλια που τρεχει στον ουρανο με το ουρανιο αρμα του.
(Αν και θεος των κεραυνων ουσιαστικα μας παραπεμπη στον ΔΙΑ).
Η άποψη τους για τον παραδεισο είναι κάτι μεταξυ του ειδωλολατρικου Ήλιου και του Ιουδαικου Παραδεισου.
Στην Λιθουανια αν και πιστευαν στην μετενσαρκωση ειχαν και την άποψη ότι η κατοικια των ψυχων ήταν ένας κλειστος χωρος όπου ανοιγε με την βοηθεια συγγενων και των προγονων .

Η κατοικια των ψυχων κατ αυτούς ειχε 9 πορτες .

Σε κάθε ταφο βαζαν ένα ξυλινο σανιδι ώστε ο νεκρος να το χρησιμοποιηση πατωντας το για να φυγει ευκολα από τον ταφο το πνευμα του.όταν ο χριστιανισμος εφτασε στην περιοχή τους παρατηρησε ότι το συμβολο του σταυρου υπήρχε επανω στους ταφους τους ,με μια λεπτομερεια επανω στον σταυρο εικονιζοντο ο ηλιος η σεληνη η καποιος οφις .
Μετα την εξακριβωση από τους ιερεις των χριστιανων ότι προκειται για παγανιστικο συμβολο,εφτασαν στο σημειο να απαγορευσουν την χρηση σταυρου πανω από τους ταφους…
Η απαγορευσει αυτή μαλον δεν επιασε τοπο και πληθως σταυρων είναι και σήμερα ένα από τα χαρακτηριστικα της παραξενης αυτής χωρας
Μεσα από την μυθολογια τους βλεπουμε και την σχεση του παραδεισου με τον Ήλιο.

<<το ανακτορο του ηλιου βρίσκεται στην ανατολή ,στην αγια και ευτηχισμενη περιοχή των Λιθουανων που ήταν η κοιτιδα των πρωτον Λιθουανων.>>


Στην Ουγγρο-Φιννικη μυθολογια δεν συνανταμε τοπο τιμωριας των ψυχων αλλά μια χώρα σκοτεινοτερη από τις άλλες .
Στην <<Καλεβαλα>>το βασιλειο των νεκρων εμφανιζεται μια χώρα σκοτεινη αλλά ακόμα και εκεί λαμπει ο ηλιος και φυτρωνουν δαση…
Η εισοδος του κατω κοσμου προστατευεται από ένα ποταμι με μαυρα κυματα,πρέπει να βαδισει κανεις πανω από μια εβδομαδα ως που να φτασει εκεί .
Αλιμονο ωμος σε αυτούς που θα προσπαθησουν να μπουν σε αυτό το μερος.

Ελαχιστοι βγαινουν από εκεί…

Ο Μανιχαισμος στην Περσια λεει ότι οι εκλεκτοι αφου απαλαχθουν από τα σαρκικα αμαρτηματα θα επαιρναν τον δρομο του ουρανου και οι αλλοι θα εμεναν στην γη για να περασουν σε αλλά σωματα<<μετεμψυχωση>>οσπου να ακολουθησουν και αυτοί το δρομο των εκλεκτων.
Γενικά οι Ιρανοι πιστευαν στην παραμονη των νεκρων κατω από τη γη ,ωσπου να ερθει η σωτηρια όπου είναι ο ουρανος.
Στην περιοχή αυτή ακουμε για τους <<Δωδεκα ιμαμηδες>>,αλλά μην ξεχναμε την επιδραση του Ισλαμισμου από την Εβραικη θρησκεια ,όπου το ισλαμ είναι θα ελεγε κανεις μια άλλη εκδοχη του ιδιου πραγματος,όπως και ο χριστιανισμος.


Οι Ινδοι πιστευουν και αυτην στο ταξιδη του ανθρωπου μεσα από την μετενσαρκωση στην τελειοτητα .
Το παραδοξο σε αυτούς που ονομαζονται Αρεια φυλα είναι ο συσχετισμος μεταξυ της μετενσαρκωσης που αφωρα την Ελληνικη φιλοσοφια αλλά και την επιρροη αλλων δοξασιων .
Ένα μεγαλο ερωτηματικο είναι αυτό για τους ΝΑΓΚΑΣ μυθικη φυλη φιδιων ,όπου είναι ισχυροι και επικοινδυνοι όπου κατω από ορισμενες συνθηκες περνουν και την ανθρωπινη μορφή .
Όλες οι υποψιες μας πανε σε εισβωλη ερπετωειδων στην περιοχή σε καιρους που χαθηκαν ,όπου κατω από ένα αστραφτερο υπογειο βασιλειο ερχονται στην επιφανεια.
(βλεπε εκστρατεια μεγαλου αλεξανδρου).
Στην ινδια οι νεκροι θαβωνται η καιγωνται(κατά πλειοψηφία),το καψιμο του σωματος θεωρηθηκε σαν ο τροπος να περασεις γρηγορα στην οριστικη κατοικια σου.
Οι ουρανοι που είναι τοπος που δεν πανε ολοι ,έχει τα ιδια αγαθα όπως η γη,αλλά χωρίς τα μειονεκτηματα που εχουμε εμεις εδώ.
Το μερος του ινδικου παραδεισου είναι το ουρανιο φως .

Κατά τους αρχαιους κινεζους ο ουρανος είναι κατοικια αστρικων θεοτητων ,αλλά είναι διαιρεμενος σε οροφους.αλλοι λενε σε 9 αλλοι σε 36 ,οι αρχαιοτεροι θεοι ζουσαν στα υψηλοτερα πατωματα.
Στην κινεζικη παράδοση αναφερωνται οι βασιλιαδες δρακοντες ,όπου είναι τεσσεροις αδελφοι που ο καθενας διοικη μια από τις τεσσερις θαλασσες που περιβαλουν το κεντρο της γης.
Και εδώ υπάρχει η αντιληψη του διπολου παραδεισου και κολασης.
Ο κινεζικος παραδεισος είναι αυτός που οι ανθρωποι ονομαζουν βουνο Κουεν-Λουεν,και είναι η κατοικια των αθανατων ,η γη της ευδαιμονιας της δυσης.το βουνο αυτό παρουσιαζει μεγαλη ομοιοτητα με τον <<Ολυμπο>>
Το παραδοξο όμως είναι ότι αν και οι ελληνες τοποθετησαν τον παραδεισο τους στην χώρα τους ,οι κινεζοι τον τοποθετουν σε άλλη χώρα από την δική τους…
Το βουνο αυτό το παρομοιαζουν σαν μυθικο βουνο πολύ απομακρυσμενο από την γη στο κεντρο του κοσμου…
Το ανακτορο της Δεσποινας βασιλησας της δυσης,και το ανακτορο της είναι κτισμενο στην κορυφη του βουνου.
Εχει ενια οροφους και είναι ολοκληρο από αχατι.
Γυρω από το ανακτορο είναι μεγαλοπρεπεις κηποι ,και εκεί είναι φυτεμενο το <<ροδακινο>>της αθανασιας.
(Σημ.το ροδακινο είναι ένα από τα συμβολο που στην Αιγυπτο ήταν αφιερωμενο στην Αθωρ και στον Αρποκρατη.
Εκτός από το κιτρο και το ροδο ,το ροδακινο θεωρητε ένα από τα τρια ευλογημενα φρουτα στην Βουδιστικη παράδοση.
Στην Ιαπωνια το ροδακινο αντιπροσωπευει το <<δεντρο της αθανασιας>>.
Στην κινα όπου και γίνεται η αναφορά συμβολιζει την αθανασια,το δενδρο της ζωης στον παραδεισο που ονομάζεται Γκουν-Λουν,το οποίο χαριζει αθανασια και είναι η τροφη των ταοιστικων πνευματων η αθανατων.
Ακόμα δε το ροδακινο είναι μαζί με τον φοινικα (το μυθικο πουλι)εμβλημα της Σι Ουανγκ Μου,θεας του δενδρου της αθανασιας και βασιλησας των ουρανων,στην Κινα.
Τα κουκουτσια του ροδακινου τα χαρασουν και τα κανουν φυλακτο (Ταλισμαν).
Στην χριστιανικη παράδοση το ροδακινο είναι ο καρπος της σωτηριας και μαζί με φυλα συμβολιζει την αρετη της καρδιας και της σωτηριας,όπως και την αρετη της σιωπης.
Αλλά και το ροδακινο έχει χαρακτιρισθη ως ο συμβολισμος της κουφιας γης όπου σκον πυρηνα του κουκουτσι ζει και υπάρχει μια ευδαιμων πολιτεια.


Στην Ιαπωνικη παράδοση ,κατω από την γη ,υπογεια,βρίσκεται το βασιλειο των νεκρων που λεγεται χώρα του (ερεβους)σκοταδιου (Γιομι-Τσου-Κουνι),η χώρα των ριζων (Νε Νο Κουνι),η ακόμα βαθια χώρα(Σοκο Νο Κουν).
Σε αυτόν τον κόσμο τον νεκρων μπορεις να διεισδυσεις με δυο τρόπους .
Ο πρωτος είναι περνωντας έναν κατηφωρικο και εξαιρετικα ελικοειδης δρομο ,ο οποιος αρχιζει από την επαρχια Ιζουμο και οδηγεί κατω από την γη.
Η άλλη εισοδος βρίσκεται στην θαλασσα ,είναι ένα απυθμενο βαραθρο που βυθιζονται όλα τα νερα της θαλασσας και την ημερα του μεγαλου εξαγνισμου όλες οι αμαρτιες.
Στο υπογειο αυτό βασιλειο υπαρχουν κτιρια(ανακτορα και καλυβες)που κατοικουνται από αρσενικους και θυληκους δαιμονες .
Οι θηλυκοι ονομαζονται Σικο-με(δυσμορφες γυναικες).
Στους Ιαπωνικους μυθους σπανια γίνεται αναφορά για το βασιλειο των νεκρων ,κάτι που φαινεται από τα κειμενα τους γιατι οι αρχαιες τους δοξασιες δεν μας μετεδωσαν πολλα στοιχεια.
Η ιδεα της ανταμειβης(παραδεισος)και της τιμωριας (κολαση)περασε μεταγενεστερα όταν η Ιαπωνια ασπαστικε την βουδιστικη πιστη.
Στα αρχαία Σιντοικα κειμενα δεν γινονται αναφωρες για τα θεματα αυτά.
Οι Ιαπωνες έχουν και ειχαν στενη σχεση τα βουνά.
Τα καλοκαιρια πηγαινουν στο ιερο βουνο για να λατρεξουν τον ανατελοντα ηλιο.
Με την επικρατηση του βουδισμου στην Ιαπωνια δημιουργηθηκαν πολλες αιρεσεις μια από αυτές(η αιρεση της καθαρης γης) στο θεμα του παραδεισου αναφερει ότι η σωτηρια για τους ανθρωπους είναι ένας παραδεισος που υποκαθιστα την Νιρβανα,τον κυβερνά ο βουδας Αμιδα.
Αντιστοιχα στον παράδεισο αντιστοιχη και μια κολαση (Τζιγκοκου)η οποία βρίσκεται στα εγκατα της γης.


Στην Αμερικανικη μυθολογια (των αρχικων κατοικων…)συνανταμε μια ποικιλια ,ισως γιατι είναι τεραστια η περιοχή ,αλλά θα προσπαθησω να τα ερευνησω σαν συνολο
Ένα κοινό της αμερικανικης μυθολογιας είναι ο Τοτεμισμος ,όπου σχετιζεται με όλες τις φυλες που ανιχνευτικαν εκεί.
Θα ξεκινησω από την βορεια αμερικη και θα αρχισω τις παραδοσεις των Εσκιμωον για τον κόσμο των νεκρων και τον παραδεισο.
Πιστευουν στην ύπαρξη φαντασματων και βρυκολακων κάτι που δεν μπορουμε να το αφησουμε να περασει απαρατηρητο.
Η Εσκιμωοι βλεπουν στο πρόσωπο της θαλασσας τον εχθρο του ανθρωπινου γενους,ισως γιατι σχετιζοταν αμεσα με το υγρο και παγωμενο στοιχειο της βορειας θαλασσας και για αυτόν τον λογο θεωρηθηκε η θαλασσα εχθρος τους.
Υπάρχει μια περιοχή (μυθολογικη)η οποία ονομάζεται Αδλιδεν και είναι ένας τοπος όπου φυλακιζονται οι ψυχες μετα τον θανατο για να καθαριστουν από τα αμαρτηματα τους.
Η διαρκεια της καθαρσης είναι ανάλογη των αμαρτηματων που εχεις.
Μερικες φωρες όταν θελουν φωκιες και στην επιφανεια δεν υπαρχουν με φοβο κατεβαινουν στον κατω κοσμο για να συντηρηθουν.
Για να φτασουν στο μερος όπου υπαρχουν οι υπογειες φωκιες πρέπει να διασχισουν το βασιλειο των νεκρων ,και μετα μια Αβυσσο όπου στρεφεται ένας τροχος με έναν παγωμενο αλλά συναμα βραστο καδο που είναι γεματος από φωκιες.
Μετα αφου κατορθωσουν να αποφυγουν καποιον τεραστιο σκυλο που τον φρουρει πρέπει να διασχισουν και δευτερη αβυσσο με μια γεφυρα που μοιαζει με κοφτερη λεπιδα .
Αυτοί εν συντομια είναι οι κινδυνοι που αντιμετοπιζουν για να τραφουν όταν δεν υπάρχει φαγητο στην επιφανεια.
Για αυτούς τους ανθρωπους το παραδεισιο το ονομαζουν ουρανιο και το θελουν να γυριζει γυρω από ένα βουνο η καλυτερα γυρω από την κορυφη ενός βουνου,αυτό το ουρανιο έχει γη και κοιλαδες και είναι η κατοικια των Ιωωουα ,των ουρανιων σωματων ,τα οποία ήταν παλια ανθρωποι και μεταβληθηκαν σε αστερια.
Ο δρομος προς τον παραδεισο τους έχει και αυτός κινδυνους ,στην διαδρομη τους προς τον ουρανο συναντουν την Σεληνη όπου προσπαθει να τους κανει να γελασουν ,και αν τα καταφερει αυτή τους βγαζει τα σπλαχνα τους…


Ετσι βλεπουμε ότι και ο δρομος στην κολαση αλλά και στον παραδεισο ταλαιπωρει τους δυστθχους αυτούς ανθρωπους όπου συν τις αλλης έχουν να αντιμετοπισουν και την επιγια παγωμενη τους,κολαση.
Οι Ινδιανοι (Αλγογκινοι)έχουν έναν παραξενο μυθο υπάρχει ένα μεγαλο πνευμα-θεος όπου τους προστατευει και ονομάζεται <<Μεγας Λαγος>>…,ο οποιος θεωρηται και γεναρχης της φυλης τους .
Ο Μεγας Λαγος είναι ο δημιουργος της Γης και ο εφευρετης ,όπου δημιουργησε το νερο τα ψαρια και ένα μεγαλο ταρανδο ,είναι αυτός που λενε ότι εδιωξε του Κανιβαλους Μανιτου…
(Σημ.ο Μεγας Λαγος ευκολα μπορεί να συσχετισθη με τον αστερισμο του Μι Λαγου του Αριστοτελη όπου αναφερθηκα στο πρώτο κεφαλαιο του βιβλίου).
Το σπιτη του Μεγαλου Λαγου βρίσκεται στο μερος που ανατέλλει ο ηλιος ,σε αυτό το μερος στελνονται οι ινδιανοι αυτοί για να συναντησουν τον παραδεισο τους,όπου οι ψυχες τον καλων ανθρωπον τρεφονται με χυμωδεις καρπους.
Αυτή η φυλη έχει πολλα παραδοξα στους μυθους της που μας παραπεμπουν σε επισκεπτες από το διάστημα.
Καποτε λενε τους επισκεφτηκε ένα ισχυρο πνευμα <<το πτηνο του κεραυνου>>τα ματια του βγαζουν φλογες και ο θορυβος από τις φτερουγες του είναι η βροντη του κεραυνου.
Όταν εγινε ο μεγαλος καταποντισμος ο Μεγας Λαγος απεκαταστησε τον κόσμο.

Σε 2 άλλες φυλες τους Ιροκουα και τους Χουρον θα αναφερθω παρακατω ανιχνευοντας τους μυθους τους για τον παραδεισο…
Το αστρο προελευσεις τους ονομάζεται Γκενδενβιθα (Αυγερινος)και την Γη την ονομαζουν, η μητερα μας .
Πανωκαι κατω από την γη για αυτούς ζουν πλασματα μυστηρια,οι Νανοι <<Γκαχονγκα>>,και οι υποχθονιοι νανοι <<Οχδοβα>>,πλασματα κατω από το νερο όπου αλλωτε είναι ανθρωποι αλλωτε φιδια και έχουν κερατα ,οι υπογειοι Μεγαλοκεφαλοι,και οι Λιθινοι γιγαντες .
Για αυτές τις δυο φυλες ισχυει το <<ότι είναι πανω είναι και κατω>>και ενωουν και τον ουρανιο κόσμο και τον κόσμο της επιφανειας αλλά και των υπογεια ,εσωγηεινο .

Ο παραδεισος σε αυτούς είναι στα ψηλα η ερχεται από ψηλα …

Οι Ινδιανικες φυλες γενικά στην αμερικανικη ηπειρο(Εσπερια)έχουν κάποια κοινα σχετικά με τον σεβασμό τους στον Ήλιο<<Σακουρου>>,όπου και τον αγαπουν και τον χαιρονται κανωντας μεγαλες γιορτες προς τιμην του.
Αξίζει να αναφέρω ότι ένας κοινος χορος των ινδιανων της αμερικης είναι ο περιφημος <<χορος του Ήλιου>>.
Σε επόμενη σειρα λατρευουν την <<Μητερα γη>>η οποία είναι η αρχη και το τελος κάθε ζωης και χορηγος της τροφης.
Μετα τον Ήλιο η σπουδαοτερη για αυτούς ουρανια δυναμη είναι ο<<Αυγερινος>>.
Ένα από τα αρνητικοτερα κοματια των λαων της εσπεριας ήταν οι ΑΖΤΕΚΟΙ αυτοί που φροντιζαν παντα να ταιζουν τους θεους τους με ανθρωπινα θυματα.

Ο <<Χουιτζιλοποτσλι>>ήταν θεος του πολεμου και του προσφεραν πολλα ανθρωπινα θυματα.

Ήταν ο θεος της θυελας ,τα εμβληματα του ήταν το πυρινο φιδι και η κυρτη ραβδος σε σχημα φιδιου.
Ο εν λογο θεος ήταν γιος της <Κοατλικου>> όπου φορουσε στεμα από φιδια.
Οι Αζτεκοι μπορούν να έχουν σαν μονό ελαφρυντικο τον φοβο ώστε να μειοσουμε τις κατηγοριες για τις ανθρωποθυσιες.
Ο <<Κουετζαλκοατλ>>άλλη μεγαλη θεοτητα της περιοχης εικονιζοταν σαν (φιδι-πτηνο).
Οι Αζτεκοι ειχαν την παράδοση του μεγαλου κατακλυσμου,και αυτό που γνωριζουμε για τον κόσμο των νεκρων ήταν ένας υπογειος κοσμος που κατοικουνταν από χθονιες οντοτητες και ότι αυτοί κυβερνουσαν τους ενεα ποταμους του κατω κοσμου και τις ψυχες ων νεκρων.


Στην Ωκεανια (Αυστραλια)η αντιληψη του τοπου των νεκρων ήταν πολυμορφη.
Συνηθως ο άλλος κοσμος τοποθετηται στην Δυση,αλλά τον τοποθετουν και στην γη,ειτε επανω ειτε κατω από την επιφανεια και μερικες φωρες μεσα στην θαλασσα.
Οι φυλες της νεας καληδονιας ονομαζουν τον τοπο αυτό <<η ακρη του κοσμου>>,ετσι στην Νεα Ζηλανδια οι ψυχες κανουν ένα ταξιδη προς τα εκεί που γεννηθηκαν δυλαδη δυτικα.
Στην Νεα Γουινεα πιστευαν ότι τα παντα ειχαν ψυχη και ότι ολοι και όλα πηγαινουν στον παραδεισο όπου ήταν κοινος για όλους η ότι το κάθε πραγμα ειχε τον παραδεισο του.
Στην Ταιτη συναντουμε π.χ ότι υπάρχει ο παραδεισος των γουρουνιων και στα νησια βητι των παραδεισω των ινδοκαρυδων ,που τον κυβερνουσε μια θεοτητα ειδικη ,όπου όταν μια καρυδα τρωγοταν εκεί πηγαινε να αναπαυθη.
Κάθε παραδεισος κυβερνιοταν από μια θεοτητα όπου το ονομα της δηλωνε και το αντικειμενο του παραδεισου.
Στην Ταιτη ο παραδεισος ήταν προορισμενος μονό για τους <<ΑΡΕΟΙ>>,ο Χιρο ήταν αρχηγος των ψυχων που ανηκε η αδελφωτητα αυτή…
Γενικά στον άλλο κόσμο δεν υπηρχαν βασανιστηρια και ο παραδεισος απλά ήταν μια επαναληψη της επιγειας ζωης.
Στην Αυστραλια η ερευνα είναι πολλυ δυσκολη γιατι πρωτον επικρατει μια συγχηση και δευτερον οι παραδοσεις είναι παρά πολλες ,σε γενικά πλαισια όμως αυτά που μπορεσα να αποκομισω από την ερευνα μου είναι τα κατωθι:

• Ο ανθρωπος στην αρχη δεν ήταν θνητος η τουλαχιστον δεν προοριζοταν να γίνει θνητος.
• Οι ανθρωποι είναι θνητοι γιατι δεν ακουσαν την θεοτητα την οποία τους ειπε τον τρόπο αθανασιας.
• Ο θανατος οφειλεται στο ότι οι ανθρωποι βλεποντας καποιον να ανασταινεται εφυγαν τρομαγμενοι αν και τους ειχαν πει οι θεοι να μην κανουν τιποτε.
• Ο θανατος είναι η τιμωρια για την αγνωμοσυνη και την μη ευχαριστηση.
Τελιωνοντας την ερευνα μου με το θεμα του παραδεισου και της μετα θανατο ζωης κατευθυνομε στην Αφρικη.

Αυτό που συναντησα είναι η μεγαλη θέση της μαγειας στην ζωη τους ,η μαγεια είναι πανισχυρη στους μαυρους ,κατά τον ιθαγενη της αφρικης ο κοσμος και ότι περιεχεται σε αυτόν υπακουει στους μαγους.
Οι μαγοι είναι οι ψυχοπομποι και ουσιαστικά οι διαχειριστες των ψυχων των ανθρωπον ,αυτοί μπορούν να στειλουν μια ψυχη να ζωντανεψη έναν ανθρωπο(ζομπι)και να την αφαιρεσουν αντιστοιχα(βουντου).

Αλλά ας παμε ένα ταξιδη στην μαυρη ηπειρο…

Οι Ζουλου πιστευαν ότι ορισμενες ψυχες πηγαινουν σε ορισμένα είδη ζωον και για τον λογο αυτόν απεφευγαν να εξοντοσουν ορισμένα είδη <<φιδιων>>πιστευοντας ότι είναι το πνευμα ενός από τους συγγενεις τους.
Οι νοτιοανατολικη αφρικανοι πιστευαν ότι οι ψυχες των προγωνον είναι οι μεσαζοντες μεταξυ των
θεοτητων και των ζωντανων.οι ψυχες των αρχηγων της κάθε φυλης μπαινουν σε σωματα<<κροκοδειλων>>.
Στην Μοζαμβικη τοποθετουν τροφιμα μεσα στους ταφους για να τρεφωνται οι νεκροι.
Στην περιοχή της ζαμβεζης βρισκουμε έναν μυθο που θυμιζη καποιον Ελληνικο .
Εδώ ο μυθος λεει ότι ανθρωποι(τεραστιοι γιγαντες)αποπειραθηκαν να σκοτωσουνε των Ήλιο,ανεβαινοντας μεχρι αυτόν ,αλλά τιμωρηθηκαν σκληρα για αυτην τους την τολμη.

Στο βορειο τμημα της νοτιοανατολικης αφρικης συνανταμε τους Μασαι ,όπου θεωρούν τον εαυτο τους σαν εκλεκτο λαο του<<θεου>>,συμπτωματικα εκτός από την ιδια παρανοια που έχουν και οι Εβραιοι,φαινεται και εθνολογικα να σχετιζονται με αυτούς,αφου θεωρουνται συγγενικοι με τους Σημιτες και δεν κολανε με τα εθιμα τα πολυθειστικα των γυρω φυλων.
Οι Μασσαις πιστευουν στην μετα θανατο ζωη και αφου πεθανουν συνοδευονται από έναν αγγελο φυλακα στον άλλο κόσμο ,σε ένα μερος με λιβαδια που θυμιζει τους μυθικους κηπους της Εδεμ.
Συμβαινει όμως παραδοξος οι ψυχες τους να μετενσαρκονονται <<μονό σε φιδια>>και για αυτό τον λογο απαγορευεται να τα πειραξη κανεις (πραγματι έχουν σχεσει με τους υιους των εχιδνων ,η αλλιως περιουσιο λαο του θεου…
Στις περιοχες του ποταμου Νειλου οι ιθαγενεις πιστευουν στην μετεμψυχωση και στην λατρεια των φιδιων..
Σήμερα στην αφρικη έχουν ισχωρησει όλες οι θρησκειες με αποτελεσμα οι παραδοσεις των λαων αυτόν να έχουν υποστει μια πολυπολιτισμικοτητα ικανη να μπερδεψη και έναν ερευνητη ,ασχετα λοιπον με τις τοπικες παραδοσεις ο φοβος της μετα θανατου τιμωριας έχει μπει για καλα στην μαυρη ηπειρο .

Ότι ευγενικο μπορεσαν να κερδισουν από τον παραδεισο η καλυτερα τα Ηλυσια πεδια το πηραν από Έλληνες η από Ελληνογενεις <<βορειοαφρικανους>> η αλλιως Αραβες και ένα κοματι των θρυλων του παραδεισου ,το πηραν και αυτοί κατευθειαν από ψηλα από Προγονους Ελληνων που ζουνε στα αστερια…η από τον SOL INVICTUS(ανικητο Ήλιο)και όχι από τον SOL NIGER(μαυρο Ήλιο,που είναι αντιθετος προς τον λευκο Ήλιο και συμβολιζει τις χθονιες δυναμεις και τον οφι.)
Σε αυτό το παγκοσμιο μυθολογικο και θρησκευτικο ταξιδη συναντησαμε απειρες φωρες των αριθμο 12 (δωδεκα) ,είναι ο αριθμος που μας δειχνει την πυλη η τις πυλες των πολλων αυτων παραδεισων ,είναι ο αριθμος των δωδεκα ολυμπιων θεων που υποδηλονουν πλεον φανερα την σχετικοτητα των παραδεισων ανά των κόσμο με μια αρεια γη ,σε ένα βουνο που στην κορυφη της ο ανθρωπος συναντα των θεο η τους θεους και ερχεται σε επαφή με τον ουρανο.
Η φυσις και η θεσης του ολυμπου καθώς ο αριθμος 12 μου δειχνη ένα από τα στοιχεια για το που είναι τα θρυλικα Ηλυσια πεδια.
Ας μην ξεχναμε ότι η δωδεκαδα είναι ένας πληρης κυκλος και μια κοσμικη ταξη ,υπαρχουν τα 12 σημεια του ζωδιακου κυκλου και οι αναλογοι μηνες του ετους ,οι δωδεκα ωρες τις ημερας και της νυχτας καθώς και οι δωδεκα ημέρες επιστροφης στο χαος κατά το χειμερινω ηλιοστασιο όπου επεστρεφαν οι νεκροι που εορταζοταν στα αρχαία Σατουρναλια,αλλά και στο σημερινο 12ημερο των χριστουγενων ,μηπως συμβολικο είναι ότι και στην Αιγυπτο υπυρχαν 12 πυλες για των άλλο κόσμο όπου ο ΡΑ=ΉΛΙΟΣ περνα τις ωρες του την νυχτα.

Στον βουδισμο υπαρχουν δωδεκα μέλη του ΔΑ-ΛΑΙ ΛΑΜΑ =ΤΟΥ ΔΙΑ –ΉΛΙΟΥ, αλλά και στην Εβραικη παράδοση υπαρχουν δωδεκα καρποι του δενδρου της ζωης ,δωδεκα πυλες της ουρανιας πολιτειας ,δωδεκα αρτοι στην τραπεζα του ναου που αντιπροσωπευουν τους μηνες του ετους,δωδεκα πολιτιμοι λιθοι του προστηθιου του Ααρων,δωδεκα φυλες του ισραηλ ,δωδεκα γιοι του Ιακωβ κ.α.
Ο Ηροδοτος λεει πως υπαρχουν 12 θεοι και θεες του Ολυμπου,Ο Ησιοδος αναφερει 12 Τιτανες και στους Κελτες υπηρχαν 12 πλανωδιοι ιπποτες η ομοτιμοι της στρογγυλης τραπεζης,ο Μιθρας ειχε 12 μαθητες ,οι Μωαμεθανοι ειχαν τους 12 καθοδους του Αλη,τους 12 Ιμαμηδες,που κυβερνούν τις ωρες της ημερας.

Οι Σουμεριοι ελεγαν ότι υπαρχουν 12 μερες συγκρουσης αναμεσα στο χαος και στον κόσμο,και στον χριστιανισμο 12 ήταν οι μαθητες του χριστου ,αλλά και 12 πυλες και θεμελιοι λιθοι της Αγιας πολιτειας…
Ευχομαι στο κεφαλαιο ψαχνωντας των παραδεισω στον Ολυμπο να μπορεσα να σας δωσο την σχετικοτητα των μυθον και να κεντρισα το ενδιαφερων καποιων να συνεχισουν την ερευνα αυτή περπατωντας στις πλαγιες …του Ολυμπου.



Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ,Ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΚΑΙ Ο ΟΛΥΜΠΟΣ



Η Ελληνικη γη ,είναι ντυμενη με θρυλους και ιστοριες και το θρησκευτικο συναισθημα παντα επαιζε ρολο στην ψυχοσυνθεση του.

Στην περιοχή του Ολυμπου εμφανη παρουσια κανει η φιγουρα του Αγιου Διονυσιου στην Νεωτερη Λαογραφια,ένα αποσπασμα από αυτά είναι και το παρακατω ,αλλά σε μετεπειτα σελίδες θα αναφερθω εκτενεστερα και για το περιφημο σπηλαιο ,όπου ετυχε της προσωπικης μου ερευνας και αλλων θρυλων που σχετιζουν των Αγιο Διονυσιο με κωδικες η κρυμενες Φρασεις όπως καλιστα το Διονυσιος θα μπορούσε να σημαίνει και Διονυσος αλλά κ.α
Μέσα στην καρδιά αυτού του φαραγγιού του Ολυμπου φωλιάζει το πιο σημαντικό από τα μοναστήρια του Ολύμπου:

Η μονή του Αγίου Διονυσίου.
Κατά την παράδοση, ιδρυτής ήταν ο μοναχός Διονύσιος, που έζησε των 16ο αι. .
Πέντε τρούλοι επενδεδυμένοι με φύλλα μολυβιού στέγαζαν το καθολικό της μονής.
Πολύτιμα ιερά σκεύη, χειρόγραφα και έργα θρησκευτικής τέχνης μαρτυρούν τη σημασία του μοναστηριού, που κατά περιόδους δέχτηκε τα δώρα και την εύνοια της ρωσικής αυτοκρατορίας.
Λεηλατήθηκε και καταστράφηκε μετά την αποτυχημένη επανάσταση του 1822.
Αργότερα επισκευάσθηκε και ανασυγκροτήθηκε.
Το 1943 όμως υπέστη καθολική καταστροφή, ύστερα από επίθεση του στρατού της κατοχής, που εξουδετέρωσε έτσι μια εστία αντίστασης.



Ο ιδρυτής της μονής Άγιος Διονύσιος είναι και σήμερα πολύ αγαπητός στους χωρικούς της Πιερίας.
Η εικόνα του, τυλιγμένη με ευλάβεια, περιφέρετε από σπίτι σε σπίτι, όταν οι αγρότες εύχονται βροχή για τα χωράφια.
Ο Αγιος Διονυσιος λεγεται ότι καποτε πηγαινοντας στο τοπικο μοναστηρι της περιοχης ,με το αλογο του ,κάποια στιγμη αφησε το αλογο του δεμενο σε ένα δεντρο.
Όταν επεστρεψε ,ειδε μια αρκουδα η οποία ετρωγε το αλογο χωρίς να χασει καιρο,<<εβαλε τα χαλιναρια και το σαμαρι του αλογου στην αρκουδα>>,την καβαλικεψε και πηγε στο μοναστηρι.



Από τοτε λεει ο λαογραφικος θρυλος δεν ξαναφανηκε αρκουδα στον Ολυμπο.
Υπαρχουν ερευνητες που συσχετιζουν τον παραπάνω θρυλο με μια αρχαία δοξασια ότι ο Ολυμπος ήταν αβατος για τους λυκους η αλλά θηρια (Αιλιανου ,Περί ζωων ιδιοτητος 3).
Ίσως όμως δεν είναι μονό αυτό, αρκετα χριστιανικα συναξαρια αναφερουν θαυματα αγιων που μετατρεπουν τα αγρια θηρια σε υποζηγια ,όπως π.χ του αγιου Γερασιμου ,που χρησιμοποιησε ένα λιονταρι για να κουβαλησει νερο όταν του εκλεψαν το γαιδουρακι του…!
Αλλά ποιος είναι αυτός ο Διονυσιος που πολλοί τον συνδεουν με τον ολυμπο αλλά και με τον Θεο Διονυσο;

Στην παρακατω ιστορια θα δειτε πως μερικοί παντρευουν την Αρχαία ελληνικη παράδοση και την σημερινη θρησκευτικη …

Ο Αγιος Διονυσιος καποτε ενώ περπατουσε στην υπαιθρο,βρηκε ένα μικρο και τρυφερο φυτο,το οποίο το μαζεψε και για να το μεταφερει ,το εβαλε μαζί με λίγο υγρο χωμα,που το τοποθετησε στο καυκαλο (κρανιο) ενός πουλιου.
Το φυτο ,όμως μεγαλωνε με πιο γοργο ρυθμο,από το βημα του Αγιου.
Γι αυτό αναγκασθηκε ο Αγιος να αλλαξει <<βαζο>> και να το βαλει σε κρανιο λιονταριου.
Σε λίγο όμως κι αυτό ήταν μικρο.
Ετσι βρηκε και το φυτεψε σε κρανιο Γαιδαρου.
Τελικα εφτασε στον προορισμο του και φυτευθηκε στη γη.Το φυτο αυτό δεν ήταν άλλο από την αμπελο ,που εδωσε τους πολυτιμους καρπους και τα παραγωγα του.
Ο μυθος μας δινει και τις διαστάσεις αυτού που πινει λίγο κρασι (τραγουδαει σαν πουλακι),αυτού που πινει περισσοτερο(αισθανεται βασιλιας,σαν το λιονταρι) και αυτός που πινει πολλυ(γίνεται γαιδαρος).
Δεν χωρη όμως αμφιβολια ότι ο παραπάνω θρησκευτικος μυθος μας δειχνει μια άλλη άποψη για το κρασι που αποκρυπτη την συνδεση του αρχαιου θεου Διονυσου(βακχου)με το κρασι.

Θα αντιπαραβαλω καποιους αλλους μυθους που αποκαθιστουν τον Διονυσο σαν θεο-Δημιουργο του κρασιου και της αμπελου παρμενη από την λαογραφια μας και όχι μονο.
Ο Αισχυλος αναφερει<<Διονυσος,ευρετης της αμπελου γενομενος>>.
Στην περιοχή καλη βρυση Δραμας ακόμα και σήμερα λεγεται πως αν θες να δεις τον θεο Διονυσο πρέπει να πιεις τσιπουρο.

Χιλιαδες και οι αρχαιες αποικονισεις σε γλυπτα,κεραμικα κ.α που δειχνουν τον θεο Δυονυσο εν μεσο σταφυλιων,ισως και χιλιαδες χρόνια πρωτου περπατησουν σε αυτό τον τοπο θρησκευτικη νεοι μυθοι.
Σήμερα στις ισπανοφωνες χωρες το κρασι το λενε,EL LICOR DE BACO=ΤΟ ΠΟΤΟ ΤΟΥ ΒΑΚΧΟΥ,άλλωστε το κρασι είναι καθαρα ελληνικη υποθεση.

Μια απο τις μονες που υπαρχουν στην Ελληνικη επικρατεια και φερουν το όνομα του είναι και αυτή του Ολυμπου.
Σε υψομετρο 850 μετρων,λιγω πριν τον δημοσιο δρομο που οδηγεί στο βουνο των θεων.

Αλλά η παρουσια του Αγιου Διονυσιου δεν σταματα εδώ ,λεγεται ότι το υψηλοτερο χτισμενο ερημοκλησι της ελλαδος είναι χτισμενο από αυτόν και φερει το όνομα του Κωδικου <<Προφητη Ηλια>>και βρίσκετε επισης στον ολυμπο σε υψομετρο 2.803 μετρα, οπού παλιότερα, μια ιερή πομπή που ξεκινούσε από τον Άγιο Διονύσιο ανέβαινε, για να το λειτουργήσει μια φορά το χρόνο.
Η κορυφή αυτή, που, έως τα μέσα του περασμένου αιώνα θεωρούταν η ψηλότερη του Ολύμπου, βρίσκετε στο πέρας ενός άλλου φαραγγιού, εκείνου που καταλήγει στο χωρίο Βροντού.
Στην απότομη πλαγία της, εκεί που ο βράχος φτιάχνει ένα πάτημα, έκτισε, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, κάποιος μοναχός το εκκλησάκι της Αγίας Τριάδος.
Η θέα από το μπαλκόνι του, πάνω από την χαράδρα γεμίζει δέος την ψυχή, καθώς από την μια βλέπει μετέωρες της απότομες βουνοκορφές, από την άλλη αφουγκράζεται τον ήχο του νερού από άβυσσα βάθη.
Λίγα χιλιόμετρα προς τα βόρεια βρίσκεται το στόμιο του μεγάλου περάσματος της Πέτρας.
Στην καμπυλωμένη ράχη ενός υψώματος, μέσα στην χαράδρα, ανακαλύφθηκε πρόσφατα ένα νεκροταφείο με τάφους του τέλους της μυκηναϊκής περιόδου.
Καλοφτιαγμένα αγγεία, με δυνατά σχήματα και καθαρές γραμμές, αποκαλύπτουν μια εικόνα άγνωστη ως τώρα για την περιοχή.
Είναι μια περίοδος ανάμεσα σε δύο εποχές: του χαλκού και του σιδήρου.
Μέσα από το πέρασμα και προς τα δυτικά, ανασκαφές έφεραν στο φως ένα μυκηναϊκό νεκροταφείο το πρώτο που γνωρίζουμε στην Μακεδονία.
Στη θέση Σπάθες, πάνω από το χωρίο Άγιος Δημήτριος, μέσα στο δάσος του Ολύμπου, ανασκάφτηκαν κιβωτιόσχημοι τάφοι, φτιαγμένοι από τοπικό σχιστόλιθο.

Τα κτερίσματα ήταν κυρίως αγγεία, μερικά από τα οποία είναι προϊόντα της κεραμικής παραγωγής του μυκηναϊκού κόσμου.
Το μεγάλο χάλκινο σπαθί που βρέθηκε σε έναν από του τάφους, είναι σχεδόν πανομοιότυπο με ένα γνωστό σπαθί από τη Ακρόπολη των Μυκηναίων.
Άλλα ευρήματα ήταν οι χάντρες από κεχριμπάρι ή υαλόμαζα και οι λίθινες σφραγίδες.
Τα ευρήματα της εποχής του χαλκού ανοίγουν ένα νέο κεφάλαιο για την γνώση του Ολύμπου.
Είναι όμως εξόχως θαυμαστό, ότι η ιστορική προσέγγιση και η αρχαιολογική αποκάλυψη δεν εκτοπίζουν τη μαγεία του.
Ίσα- ίσα που όσο πλησιάζει κανείς τα μυστικά του βουνού, τόσο πιο ανυπόμονα περιμένει την στιγμή να αντικρίσει, από πιο άνοιγμα στα σύννεφα, κάτι από την γοητεία του μύθου.
Στον ολυμπο υπάρχει και το σπηλαιο του Αγιου όπου επισκεφτηκα για να ερευνησω κάποια φαινομενα που φημολογουνταν κατά καιρους.
Τα φαινομενα μιλουσαν για ηλεκτρικη αφαιρεση .η αφαιρεση ενεργειας από οποιοδήποτε ηλεκτρικο μηχανημα .
Πραγματι και ο υπολογιστης ,και η μπαταρια της φωτογραφικης μηχανης,ακόμα και το τηλεκοντρολ του συναγερμου του αυτοκινητου ,παραδοξος αδειασαν σε διάστημα λιγων λεπτων.
Την εισοδο του σπηλαιο την φραζει ένας ναισκος του Αγιου ,αλλά η προσβαση στο εσωτερικο του σπηλαιου είναι ευκολη .
Μεσα στο σπηλαιο η γη γενναει δροσερο υδωρ,που από πολλους θεωρηται και ιαματικο,πραγματι πινοντας το νιωθεις μια αναταση του οργανισμου.




‘’Ο Ολυμπος είναι η εδρα των θεων και το κεντρο της γης.Στους Δελφους υπάρχει ο ομφαλος της γης,που το πνευμα του ζωοδοτη θεου Δια καθορισε ως κεντρο της γης.Από τον ενδιαμεσο χώρο Ολυμπος-Δελφοι ξεκινησε η ζωη και απλωθηκε σιγα σιγα στα περατα του πλανητη.’'

ΟΜΗΡΟΣ



ΟΛΥΜΠΟΣ 14 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2001-ΣΙΔΗΡΑ ΕΠΟΧΗ
(εποχη του ξεπεσμου και της κακιας)


Μέλη της ερευνητικης ομαδος των Ε-Φακελων ,πραγματοποιουν αναβαση στον Ολυμπο με σκοπο την συλογη πληροφοριον για τα παραδοξα συμβαντα που διαδραματιζονται στο ιερο όρος.
Αφουν έχουν αφησει το αυτοκινητο που τους μετεφερε στην περιοχή<<Πριονια>>και έχουν ξεφορτοσει τον εξοπλισμο ,(καμερες,μετρητες ραδιενεργειας(Γκαιγκερ),ασυρματους,φωτογραφικες μηχανες και τον περιβοητο ανιχνευτη εντοπισμου Α.Τ.Ι.Α ,τον οποιο κατασκευασαμε μονοι μας και βασιζετε πανω σε εφαρμογες μαγνητικων πεδιων,και εναλαγων του Ηλεκτρομαγνητισμου στον ουρανο(δεν λεω αλλα ειναι απορητο…),ξεκινησανε την αναβαση φορτομενοι ,με αρκετο φορτιο οπως ισως εχετε αντιληφθη ,στις πλατες τους.
Στην πρωτη σταση σε ενα κιοσκι πανω στο ορειβατικο μονοπατι,σε υψομετρο που δεν ξεπερνουσε τα 900 μετρα,παρατηρηθηκε ενα φαινομενο ενος συνεφου με παραξενους χρωματισμους ,που ηταν στα αριστερα μας και μεσα φαραγκι ,το οποιο παρολες τις φιλοτιμες προσπαθειες ,η φωτογραφικη μηχανη δεν μπορουσε για αγνωστους λογους να αποθανατησει…(πιο συγκεκριμενα η μηχανη δεν κλειδωνε την φωτογραφια ,μαλον για…τεχνικους λογους και το κουμπι εντολης της μηχανης δεν πατιοταν.
<<σημειωτεων μετεπειτα δουλευε>>).
Μετά απο την δεκαλεπτη σταση η αναβαση ,συνεχιζεται κανονικα προς το καταφυγιο που ονομαζεται <<Ζολοτας>>.
Στην περιοχη επικρατει εντονη συνεφια και αυτο μπορει να χαρακτιριστη κακο λογω τηε μη ορατοτητας ,η οποια επιβαλετε σε αναβασεις και ιδιαιτερος στον Ολυμπο.

Οι Ώρες, οι μικρές θεότητες που ενσαρκώνουν την βλάστηση, την ώριμη ομορφιά και τις του έτους είναι αυτές που στην κορυφή του Ολύμπου ανοιγοκλείνουν τις πύλες του ουρανού με ένα σύννεφο.
Έτσι δένετε ο Όλυμπος με τον ουρανό και σε κατοπινά χρόνια ο Όλυμπος και ο ουρανός γίνονται έννοιες ταυτόσημες.

Οι θεοί είναι ουράνιοι και ο Όλυμπος δέχεται τις ψυχές των ανθρώπων.
Ένα επίγραμμα μιλά για το σώμα της νεκρής που μένει στην γη “ψυχή δε Ολύμπω ”.
Το τοπιο κατω απο την Συνεφια ειναι μαγευτικο και ειναι αυτο ενας ακομη λογος που δεν αφηνει αδιαφωρους τα μελη της ερευνητικης ομαδας,που πολλες φωρες αναγκαζονται να σταματησουν και να αποθανατησουν τα περιφημα αυτα τοπια με τις καμερες ,με κινδυνο να ξελιγωσουν τις μπαταριες.
Κατα ολη την διαρκεια της αναβασης στον μυστικο ολυμπο ,τα μικροφωνα και το μαγνητοφωνο ειναι σε συνεχη λειτουργια ,για να γραψει οποιοδηποτε ηχο του δασους και του βουνου που επειτα θα ερευνηθει στην Θεσσαλονίκη λεπτομερος.


ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΖΟΛΟΤΑΣ 2100 ΜΕΤΡΑ ΥΨΟΜΕΤΡΟ

Επειτα απο 4ωρη τιτανια πεζοπορια ,τα μελη ερευνας των Ε-Φακελλων ,φτανουν στο δευτερο καταφυγιο ,και αφου ξεφορτονουν τον εξοπλισμο τους ,βολευονται σε μια κοκετα του καταφυγιου.
Κατεβαινουν στο σαλονι για τις πρωτες πληροφορίες ,και ανιχνευουν τον χωρο για το ποιος θα μπορουσε να τους βοηθηση.
Μετα απο λιγα λεπτα καπιος(τον οποιο για ευνοητους λογους δεν θα αναφερω το πραγματικο του ονομα ,αλλα στο εξης θα τον ονομάζω κωστα..),<<ανακρινεται>>απο την ερευνητικη ομαδα.
Η θεα τυχη τους βοηθησε διοτι ο ανθρωπος αυτος φαινοταν υποψιασμενος και κατα την συχνη του παραμονη του εκει ηταν σαν επισκεπτης,ειτε σαν (εργατης)ειχε γνωρισει πολλα απο τα μυστικα του ολυμπου.
Η συνεχης παρουσια του αυτη στον ολυμπο ,ηταν τουλαχιστων μια επταετια ,και καταλαβαινοντας το σκοπό της επισκεψης της ομαδας μας προθημοποιειτε να μιληση.
(η αυτη καθ αυτη συνεντευξη των μελων της ερευνητικης ομαδας απο τον …κωστα,ηρθε στα χερια μου μαγνητοφωνυμενη μαζι με πολλες ομορφες φωτογραφιες,όπου υπαρχει στο αρχειο μου.)
Ο Κωστας ξεκιναει την αφηγησει του μιλωντας για μια περιοχη που ονομαζεται Αγιος Αντωνιος,την οποια αναφερει ως περιοχη καταφυγιο ο Αγιος Αντωνιος.

Το καταφυγιο αυτο κατα τα λεγωμενα του ,χτιστικε στις αρχες της δεκαετιας του 1950 απο το ΝΑΤΟ ,με αιτιολογια (δικαιολογια) την περιβαλοντικη μελετη διοξινων ,επειτα απο ενα <<αγνωστο>>συμβαν όπου ελαβε χωρα σε εκεινη την περιοχη!
Επειτα απο λιγο σχετικά ομως χρονικο διαστημα ομως ,οι αμερικανοι επιστημονες-ερευνητες το εγκατεληψαν μυστηριοδως κατα την αφηγηση των παλαιοτερων της περιοχης.
Η φυγη τους αυτη και η αμεση εγκαταληψη του χωρου και του οικιματος που ειδη το ΝΑΤΟ ειχε δημιουργηση ομως κρυθηκε σκοπιμο να καλυφθη ,ωστε η απομακρυνση τους να μην χαρακτιριστη υποπτη.
Ετσι λοιπων <<παρεχωρησαν >>το κτισμα μαζι με τα μηχανηματα ,στο Αριστοτελειο πανεπιστιμιο Θεσσαλονικης,για να δημιουργηθει εκει κατι σαν <<ερευνητικος μετεωρολογικος σταθμος του πανεπιστιμιου>>.

Αξιο αναφωρας ειναι να τονισω στα πλαισια της ερευνας ,οτι σε ολη την ευρητερη περιοχη ,οσους οσους συναντησαν τα μελη της ερευνητικης ομαδας των Ε-Φακελλων ,υπηρχε η εντυπωση οτι ο σταθμος-καταφυγιο ,κατασκευαστικε απο το Αριστοτελειο πανεπιστιμιο θεσσαλονικης ,για να κανουν την πρακτικη τους οι τελειωφοιτοι του πανεπιστιμιου,και ουδεις ποτέ αναφερθηκε σε σταθμό του ΝΑΤΟ.
<<Αρα η συγκαληψη (δωρεα)στο Α.Π.Θ ειχε πιασει τοπο>>.
Στο σημειο αυτο του αφηγητη κωστα εν ολυμπω…ο δημητρης (ενας της δικιας μας ομαδας ερευνας) προσπαθη να ηρεμησει των αφηγητη ,γιατί ο κωστας προσπαθει να καταλάβει πιοι ειναι αυτοι στους οποιους μιλαει ,ισως για κατι που δεν επρεπε να πει…
Μετά απο μια σταση του μαγνητοφωνου ,και πιστικες δικαιολογιες ωστε να μην φοβηθει ο κωστας απο τα λεγομενα του προς εμας η εξιστορηση συνεχιζεται κανονικα…
Το καταφυγιο αυτο για το οποιο σας λεω ,εγκαταληφθηκε για δευτερη φωρα ,αυτήν την φωρα απο τους ανθρωπους του Αριστοτελειου…,και τωρα πλεον <<ατυπα>>εχει παραχωρηθει στην<<Ελληνική ομαδα διασωσης>>,για να γινει στο κτισμα αυτο καποια βαση της ομαδας σε περίπτωση καπιου ατυχηματος.

-<<Ερευνητης>>... Απο οτι γνωρίζω και εχω δει ειχαν βαλει και ενα <<παπαγαλακι>>-VHF,εκεί πανω από ότι ξερω.
-Ακόμα υπάρχει ,είναι αυτό με τα φωτοβολταικα…
-<<Ερευνητής>> ναι αλλά αυτό μονό προβληματα δημιουργει από ότι ξερω.
(Σημ.ο δημητρης ,που συνομιλη με τον κωστα,είναι Ραδιοερασιτεχνης,και κατεχει το θεμα σχετικός).
-Μας …ειχανε στειλει σε εκεινη την περιοχή ,τοτε που και εγώ ειμουνα μελος στην ομάδα διασωσης ,και τον αρχηγο της ομαδος τοτε και αλλά δυο ατομα ,για να μαζεψουμε δειγματα χιονιου μεσα σε κουτακια από φιλμ ,αν 100 μετρα υψομετρικα και ανά 15 εκατοστα βαθος ,με 3-4 μετρησεις ανά 100 μετρα .
(για να ερευνηθουν οι διοξινες ,τοτε που εγιναν οι βομβαρδισμοι στην Γιουγκοσλαβια…
Τα δειγματα αυτά ,ειπαν πως θα στελνωνταν στην Γερμανια,σε ένα ειδικο εργαστηριο που φυσικά ποτε δεν μαθαμε και τα αποτελεσματα του χιονιου που ειχαμε πάρει.
Γυρνωντας από την περισυλογη των δειγματων χιονιου,συναντησαμε καποιον ο οποιος ητανε καποτε εκπαιδευομενος μετεωρολογος που εκανε την πρακτικη του στον παραξενο σταθμο –καταφυγιο αφηγηται ο κωστας ,και μας ειπε ότι σε εκεινη την περιοχή που βρισκομασταν δημιουργηται ένα παραξενο φαινομενο.

''Όταν έχει καταιγιδα στην συγκεκριμενη κορυφη ,δεν μπορεις να απομακρυνθης σε συγκεκριμενη αποσταση από το κτιριο-καταφυγιο,της περιοχης Αγιος Αντωνιος ''
Του ειπε ότι σε <<χτυπα>>στατικος ηλεκτρισμος,που υπάρχει κατά την καταιγιδα ,ο οποιος βρίσκεται σαν θολος σε συγκεκριμενη αποσταση από το μυστηριοδες κτιριο.
Ο κωστας λεει ότι με κάποιο τρόπο ο ανθρωπος που ειχε συναντηση του ειχε εξηγησει επιστημονικα γιατι γίνεται αυτό αλλά αυτός δεν μπορούσε να το θυμηθη.
Στην συνεχεια ο αφηγητης ειπε στην δικια μας ομάδα ερευνας Ε-Φακελλων ,ότι υπάρχει ένα ακόμα φαινομενο όπου λαμβανει χώρα (καθημερινα) στις 12 τα μεσανυχτα ,ακριβως όπου σε εκεινο το σημειο(Αγ.Αντωνιος)την συγκεκριμενη ωρα ,ξαφνικα φυσαει ένας τρομερος ανεμος με ταχυτητα 120 χιλιομετρων την ωρα,ασχετως καιρου ,ετσι στα ξαφνικα…

Ερωτηση ερευνητη…

-Είναι αληθεια ότι καπου εδώ υπάρχει ένα σημειο στον ολυμπο όπου στο μερος εκεινο γινονται οι μεγαλυτερες σε ποσοστο βροχοπτωσεις στην Ευρωπη ;
-Κωστας…Εδώ είναι!
Είναι η περιοχή που ονομάζεται <<μαυρολογγος>>ο οποιος γεωγραφικα πιανει από το σημειο όπου βρισκομαστε μεχρι τα πριονια ,και από τον ενιπεα ποταμο μεχρι το Λιτωχορο.
Είναι το σημειο με τις περισσοτερες καταιγιδες και <<κεραυνους>>στην Ευρωπη.
Ερευνητής…
-και κεραυνους,ε;
-Ναι ,αυτό λενε ότι γίνεται εδώ γιατι υπάρχει ένα μαγνητικο πεδιο εντός της περιοχης,αλλά…
Παρεμβαση του δευτερου μελους της ομαδας ερευνας,
(ο οποιος έχει κάτι σαν ρεκορ,στις αναβασεις στον ολυμπο).
-Πολλες φωρες συναντησα πολλα καμενα κομματια γης στην περιοχή που αναφερεις ,όπου φαινεται είναι από κεραυνους.

Αφηγητης…

-Την εξηγησει που ειχα ακουσει για το <<πεδιο>>στον ολυμπο ,μου εδωσαν <<καπιοι>>όταν με ρωτησαν για πιο λογο ανεβαινω στον ολυμπο κάθε Σαβατοκυριακο ειδικα εδώ περα.
-Τους λεω γιατι μου αρεσει !
-Οι καπιοι,τοτε μου εξηγησαν ότι αυτό που νιωθεις είναι μια εκφορτιση του βουνου,δηλαδή αδειαζης το βουνο…,γιατι π.χ αυτην την στιγμη που έχει συνεφα επανω ,υπαρχουν τριβες και ετσι το βουνο γεμιζη με ηλεκτρισμο και οι κορυφες <<φορτιζονται>>,ειτε από τριβες ειτε από αλλά <<φαινομενα>>,που εμεις δεν γνωριζουμε .
(Στο σημειο αυτό η κασετα του μαγνητοφωνου ειχε γεμιση ,και παρολο που οι φιλοι της ομαδας ερευνων την αλλαξαν,ο μυστηριωδης πληροφωριοδοτης μας …αρνηθηκε να συζητηση.
Απόψη της ομαδας ερευνας είναι ότι ο συνεντευξιαζομενος…κωστας σταματησε την αφηγηση και απομακρυνθηκε όταν την παρεα πλησιασαν 2 ανδρες αγνωστου εθνικοτητας που μόλις ειχαν ελθει στο καταφυγιο…

Ο Ολυμπος , από γεωφυσικης πλευρας παρουσιαζει ένα στοιχειο που είναι για μενα συνδετικο με όλα τα παραπανω ,το οποιο λεει ότι πριν 140.000.000 χρονια το πρωτο βουνο που ξεπροβαλε στην Γη ηταν ο Ολυμπος ,τοπος παναρχαιος και παν-ιεροτατος .
Συμπτωση ότι και το πρωτο μερος κατά την θεολογια ηταν ο παραδεισος;
Πολλα είναι αυτά που γεμιζουν το μυαλο και το δικο μου ,αλλά πιστευο και το δικο σας υστερα από τα παραπάνω που αναγνωσατε.
Ερωτησεις,και περιεργα σενάρια σαν σκεπτομορφες μπαινουν στα ματια μας για την παραδοξοτητα του Ολυμπου,και αναπαντητα θα μεινουν κάποια πραγματα μεσα σε αυτό το βιβλίο.

Ελπιζω τα στοιχεια που θα αναγνωσετε παρακατω από άλλες ερευνες σχετικες με τον θρυλικο Ολυμπο,να βαλει και αλλους κρικους συνδεσης για την σπουδαιοτητα του χωρου καθώς και να σας επηρεασει τοσο ώστε να πραγματοποιησετε μια δική σας ερευνα αγναντευοντας το λυκοφως των Θεων...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...